16 Μαρ 2007

ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ Ν' ΑΓΑΠΑΣ, Ν ΑΓΑΠΑΣ ΟΜΩΣ, ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΎ ΜΠΟΡΕΙΣ...

.

…νιώσε με για να σε νιώσω, κι ας πονάς
ειν’ πανάκριβο, στο λέω, ν’ αγαπάς…

Η ζωή μας είναι μια πορεία από απώλεια σε απώλεια, από πόνο σε πόνο. Ανάμεσα στις απώλειες αγωνίζεται να φυτρώσει αυτό που λέμε «χαρά». Για μερικούς, ανθρώπους, σχετικά πολύ λίγους (είναι θέμα χαρακτήρα και τύχης), η χαρά μπορεί να φτάνει ως την ευτυχία.

Αν η τύχη είναι σχετικά ευνοϊκή (δλδ αν δεν συμβεί κάποια εντελώς απρόσμενη συμφορά, που όμως δεν είναι καθόλου σπάνιες), οι άνθρωποι που καταφέρνουν ν' αγγίξουν την ευτυχία είναι εκείνοι που δεν μεγεθύνουν ανάρμοστα τις μικροαπώλειες που συμβαίνουν σε όλους καθημερινά, εκείνοι που μπορούν να μαζεύουν τις καθημερινές μικροχαρές σε ένα πολύτιμο ταμείο ευτυχίας, έτσι ώστε να μην τσακίζουν από τις μεγάλες απώλειες, όταν αυτές θα έρθουν.

Δημιουργούν έτσι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ένα απόθεμα Δύναμης, με το οποίο θα αντιμετωπίσουν κάπως καλύτερα από τους άλλους τις μεγάλες απώλειες όταν εκείνες έρθουν, και έρχονται ΠΑΝΤΑ, και για ΟΛΟΥΣ.

Δεν χτυπούν όμως όλους το ίδιο οι ίδιες απώλειες. Πιό πολύ απ' όλους, τσακίζουν εκείνους που αγαπούν.

Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ πονάς. Κι όσο πιο πολλοί είναι οι αγαπημένοι σου, οικογένεια, φίλοι, κατοικίδια, τόσο πιο συχνά πονάς, πολύ απλά γιατί οι πιθανότητες να συμβεί κάτι σε κάποιον από αυτούς είναι πολλαπλάσιες - για τα άψυχα δεν κάνω λόγο, γιατί εξ’ ορισμού δεν αξίζει τον κόπο. Και μην τολμήσει κανείς να σκεφτεί ότι όταν χάνει έναν αδελφό ένα παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας πονά λιγότερο από κάποιον που χάνει τον ο μοναδικό του αδελφό. Όποιος αγαπά πολλούς και πολύ, πονά πολύ, τελεία και παύλα.

Από πόνο σε πόνο λοιπόν προχωράμε. Μέχρι τον επόμενο πόνο, ας μην δηλητηριαζόμαστε με περιττές λύπες. Ας χαιρόμαστε με όλες τις χαρές, ακόμα και τις πιο δεδομένες, ακόμα και τις πιο «ασήμαντες».

Κι ας αγαπάμε, όσο πιο πολύ αντέχουμε, κι ας είναι πανάκριβο…

Αλλιώς, γιατί να ζούμε;


16-3-2007


.

12 σχόλια:

Sissi Soko είπε...

Nai.

Ανώνυμος είπε...

"Κι όσο πιο πολλοί είναι οι αγαπημένοι σου, οικογένεια, φίλοι, κατοικίδια, τόσο πιο συχνά πονάς, πολύ απλά γιατί οι πιθανότητες να συμβεί κάτι σε κάποιον από αυτούς είναι πολλαπλάσιες
...
Όποιος αγαπά πολλούς και πολύ, πονά πολύ"

Είσαι μέσα στο μυαλό μου;
Καλημέρα σ'όλους

ellinida είπε...

:))))))))

iPol είπε...

Όταν, αγαπητέ Μαύρε Γάτε, σε τούτη τη ζωή έχεις μόνο μια μάνα ή μόνο ένα αδερφό, και τίποτ' άλλο, τότε να σε δω πόσο θα πονάς όταν θα τον χάσεις ή όταν φοβάσαι ότι θα τον χάσεις. Γιατί για σένα το άτομο αυτό θα είναι όλοι οι"αγαπημένοι σου, οικογένεια, φίλοι, κατοικίδια".
Και όταν έχεις έναν αδερφό έστω να συμμερίζεται το μέγεθος του πόνου σου, και μόνο αυτό είναι, πίστεψέ με, πολύ σημαντικό.

cyrus είπε...

Δεν βλέπω γιατί να ζούμε, αλλά, αφού ζούμε, ας το κάνουμε καλά, τουλάχιστον — ας αγαπάμε...

aqua είπε...

Και να προσθέσω..
Ας δείχνουμε την αγάπη μας καθημερινά σ'αυτούς που αγαπάμε .
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Η αγάπη είναι ίσως το μόνο στοιχέιο που θα αφήσουμε πίσω μας (εκτός από λίγο λίπασμα). Το θέμα όμως προς τι θα στρέψουμε την αγάπη μας. Προς τον εαυτό μας και τη γυναίκα μας ή προς το συνάνθρωπο ελπίζοντας για ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μας;

Αγάπη, τόσο περίεργη ηχητικά λέξη, τόσο ιδιόρρυθμη στην αφαιρετική της υφή, αλλά και τόσο ακατανόητη στην έκτασή της. Συχνά μένει στο ένα πρόσωπο, όταν έπρεπε να μοιράζεται σε μία ολόκληρη κοινωνία. Αγάπη = αγώνας, ελπίδα = ουτοπία.

ONOMATODOSIA είπε...

δυσκολο,αλλα παλευεται...

raffinata είπε...

... έχω πολλά έξοδα

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ και (το δεύτερο -ανώνυμο- σχόλιο ήταν δικό μου) με τον Πολυχρόνη
Μου φαίνεται ότι αναφέρονται σε διαφορετικές καταστάσεις
[Κι όσο πιο πολλοί είναι οι
αγαπημένοι σου, οικογένεια, φίλοι,
κατοικίδια, τόσο πιο συχνά πονάς,
πολύ απλά γιατί οι πιθανότητες να
συμβεί κάτι σε κάποιον από αυτούς
είναι πολλαπλάσιες

Γιατί για σένα το άτομο αυτό θα
είναι όλοι οι"αγαπημένοι σου,
οικογένεια, φίλοι, κατοικίδια"]

αλλά και στις δύο πονάμε το ίδιο...

Μαύρος Γάτος είπε...

Μα αυτό ακριβώς λέω κι εγώ! Ότι όταν αγαπάς πολλούς, δεν είναι πιό εύκολη η απώλεια.

Χαιρετώ όλους τους φίλους κ ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια

Tamara de Lempicka είπε...

γενικα συμφωνω , μα εγω θα σταθω σε αυτο: "εκείνοι που δεν μεγεθύνουν ανάρμοστα τις μικροαπώλειες που συμβαίνουν σε όλους καθημερινά"

γιατι βλεπω γυρω μου ανθρωπους που γκρινιαζουν συνεχως
για μικροπραγματα βουλιαζουν απρεπως
σε ενα βουρκο μιζεριας...
μεχρι που τους γινεται συνηθεια και ξεχνανε την αληθεια που ειναι μονο η αγαπη.
ψαχνουν μονιμως να βρουνε κατι
να τους χαλασει τη μερα και κανουν περα
καθε μικρη χαρα που η ζωη απλοχερα τους δινει...κι αποποιουνται την ευθυνη
για μια ζωη οδυνη που εθελουσια εχουν χτισει
και μεσα της ψυχορραγουν...