ΠΑΝΣέΛΗΝΟΣ

.

Πανσέληνος

Κολυμπούσε μόνη
ανάμεσα στα μεθυσμένα Φεγγαρόπουλα
πάνω, τ'ανέπαφο Φεγγάρι

Κι ύστερα αναδύθηκε μπροστά μου
ολόγυμνη, στάζοντας λιωμένο 
φεγγαρένιο ασήμι








 
Δεν είχε πρόσωπο, αλλά το βλέμμα της ήταν μουσική
ούτε φωνή, αλλά το κάλεσμά της ήταν χρώματα
δεν είχε όνομα, αλλά την έλεγαν 
Γυναίκα


 
Και φίλησα τα αλμυρά, υγρά της χείλη
την έκλεισα σφιχτά στην αγκαλιά μου
με τις σκληρές θηλές της να χαράζουν την καρδιά μου

 
Και ξαναγύρισα στο υπογάστριό της
σα να μην είχα από κεί ποτέ ξεφύγει






  (*)

Εκεί στη φιλντισένια παραλία
κάτω από την Πανσέληνο
ξεψύχησε ο Χρόνος

 

Το ποίημα αυτό το έγραψα την Πανσέληνο του Αυγούστου του 2002, στην Αντίπαρο,

και το αφιερώνω (ξανά...) σε όλες τις Γυναίκες.

Σ:}