19 Δεκ 2006

ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΚ ΑΜΕΡΙΚΑ, ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΣΕΛΛΑΚΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΙΧΛΕΣ

.
"
κέφι και δροσιά με τσίχλες Άνταμς
κι όλος ο κόσμος σού χαμογελά...."

Είναι μια ανάμνηση που αναδύεται αχνή, από τα βάθη της παιδικής μου ηλικίας. Το θυμάσαι άραγε κι εσύ; Το αγόρι με το κασελλάκι που κρεμόταν από το λαιμό του μπροστά, στο στήθος, και είχε μέσα ταχτικά παραταγμένα πολύχρωμα πακετάκια με τσίχλες - φυλλαράκια.

Νομίζω ότι το όνομά του ήταν Τσικ, Τσικ Αμέρικα. Είχε περίπου την ηλικία μου, ίσως ήταν λίγο μεγαλύτερο, αλλά δεν ήταν σαν εμένα, όχι. Ήταν ντυμένο φτωχικά, κουρεμένο γουλί, δεν πήγαινε σχολείο, τριγυρνούσε όλη μέρα στους δρόμους, και τις τσίχλες δεν τις είχε για να τις μασήσει, τις πουλούσε. Μισή δραχμή το φυλλαράκι η τσίχλα, δύο δραχμές το πακετάκι με τις πέντε τσίχλες. Τις είχε όμορφα ταχτοποιημένες πάνω στο κασελλάκι του, εδώ ο δυόσμος, εκεί η μέντα, πιό πέρα το τούττι φρούττι...

Την τελευταία φορά που θυμάμαι να το συνάντησα, ήταν τέτοιες μέρες, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, κάπου εκεί στη δεκαετία του εβδομήντα. Πήγαινα με τη σάκα μου για το σχολείο, ήμουν στην πρώτη δημοτικού, ή μήπως στη δευτέρα; Είχε χιονίσει κι έκανε πολύ κρύο, αλλά ο Τσικ Αμέρικας φορούσε όπως πάντα εκείνο το φθαρμένο κοντό παντελονάκι, και το αιώνιό του φαγωμένο μάλλινο πουλόβερ, χωρίς μπουφάν. Τού ζήτησα τσίχλες τούττι φρούττι, και τού είχαν τελειώσει. Δεν είχα πάρει ποτέ πριν τσίχλες από αυτόν. Πάντα μού δημιουργούσε μιαν άβολη ανησυχία ο Τσικ, χωρίς να πολυξέρω το γιατί, κι από την άλλη δεν μού φαινόταν τελείως λογικό εγώ να έχω ξεκινήσει από το ζεστό μου σπίτι, να πηγαίνω στο ζεστό μου σχολείο, με το γυαλιστερό μου ασημένιο δεκάρικο στη τσέπη, κι ο Τσικ Αμέρικας να πουλάει όλη μέρα τσίχλες μέσα στο κρύο. Ήμουν όμως κι εγώ παιδί, και τα παιδιά παρατηρούν και κρίνουν ανελέητα ό,τι βλέπουν γύρω τους, αλλά τους φαίνεται τελείως δεδομένο πως ό,τι υπάρχει γύρω τους, υπάρχει, όπως κι αν υπάρχει. Θυμάμαι ότι στεναχωρήθηκα λίγο που ο Τσικ Αμέρικας δεν είχε τούττι φρούττι να μού πουλήσει, όχι για τις τσίχλες, αλλά γιατί ήθελα να πάρω κάτι από αυτόν.

Από τότε δεν τον ξαναείδα, τον Τσικ Αμέρικα. Σα να χάθηκε από το πρόσωπο της γής. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Εξαφανίστηκε τελείως, κανείς ποτέ δεν τον είδε ξανά, κανείς ποτέ δεν τον ξαναανέφερε, κανένας στον κόσμο δεν μοιάζει να θυμάται οτιδήποτε για το παιδί με το κασελλάκι.

Πολλά χρόνια μετά, νομίσα πως τον ξαναείδα, σε μιά διασταύρωση με κόκκινο φανάρι. Δεν είχε μεγαλώσει καθόλου, φορούσε τα ίδια φθαρμένα ρούχα, δεν είχε όμως πιά κασελλάκι με τσίχλες: κρατούσε ένα βρώμικο πανί και πασάλειβε τα παρμπρίζ των σταματημένων αυτοκινήτων. Ώσπου να σιγουρευτώ ότι ήταν αυτός, άναψε το πράσινο κι εξαφανίστηκε, πίσω από τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Κάθε φορά όμως που περνάω από ταμείο σούπερ μάρκετ, και βλέπω τις μοντέρνες τσίχλες, αραδιασμένες στ' αστραφτερά τους κουτάκια, θυμάμαι το παιδί με το κασελλάκι. Κάπου θα βρίσκεται, δεν μπορεί, ο Τσικ Αμέρικας.

Τσικ Αμέρικες υπάρχουν απ' ό,τι φαίνεται πολλοί ακόμα, και θα υπάρχουν για πολύ ακόμα. Δεν έχουν πιά κασελλάκι, ίσως να μην μιλάνε πιά ελληνικά, αλλά θα τους ξεχωρίσεις εύκολα: Είναι αγοράκια και κοριτσάκια τεσσάρων, πέντε, οχτώ, δέκα χρονών, ντυμένα φτωχικά, δεν πηγαίνουν σχολείο, κρυώνουν, γυρίζουν όλη μέρα στους δρόμους... Μην τα προσπεράσεις... Κάνε κάτι γι αυτά, ό,τι μπορείς. Μη γελιέσαι, έστω και μισή δραχμή είναι πολύ σπουδαία, για τους Τσικ Αμέρικες του κόσμου.

Αν τον βρεις λοιπόν, σε παρακαλώ, μη σκεφτείς ότι τον έβαλαν να πουλάει τσίχλες άλλοι που τον εκμεταλλεύονται, μην σκεφτείς ότι η ελεημοσύνη δεν είναι λύση, που όντως, δεν είναι... αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι πιό ουσιαστικό γι αυτόν, δώσε του τουλάχιστον μια σοκολάτα, αγόρασέ του μια τυρόπιτα,  ένα μπουκάλι γάλα... Αυτά δεν μπορεί να τού τα πάρει κανένας νταβατζής. Έστω κι αν τού έχουν τελειώσει οι τσίχλες τούττι φρούττι, έστω κι αν δεν υπάρχουν πιά τσίχλες τούττι φρούττι.

Να είσαι καλά, Τσικ Αμέρικα, όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κι αν έχεις απογίνει...

Μαύρος Γάτος, Χριστούγεννα 2006
.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...και αυτό το χαμόγελο που θα σου χαρίσει όταν ανοίξεις το τζάμι και του μιλήσεις, η ζωηράδα του να καθαρίσει ξαφνικά το δικό σου τζάμι καλύτερα απ' τα άλλα, πιό πολύ γιατί του μίλησες σαν να μιλάς σε άνθρωπο πάρά για το 2ευρω που έβγαλες και του έδωσες. Κι αν δεν το έκανες μέχρι τώρα, μην τσιγγουνευτείς ξανά το χαμόγελο, την επαφή, το σπάσιμο της αδιαφορίας προς όλους τους Τσικ Αμέρικας, προς όλους τους μικρούς χριστούληδες που στέκονται στις σκιές, πίσω από τα λαμπιόνια των φανταχτερών χριστουγεννιάτικων δέντρων. Να σαι καλά γάτε για αυτό σου το ποστ.

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να αγοράσω όλες τις τσιχλες απο όλους τουσ τσικ αμερικα του κόσμου.

Ανώνυμος είπε...

Τις πρόλαβα τις τσικ αμέρικα. Θυμάμαι και τις καραμέλες λαιφ σέιβερς.

Sissi Soko είπε...

Έχω δει πώς φωτίζεται το πρόσωπο ενός παιδιού ζητιάνου όταν του δώσουν ένα πορτοκάλι από τη σακούλα της λαϊκής... Το πορτοκάλι ή τη σοκολάτα δεν μπορεί να του πάρει κανένας "εργοδότης".

Rodia είπε...

Γατούλη μου, το ξέρεις ότι διαφωνώ με τη χρηματοδότηση αυτών των επιχειρήσεων... Προτείνω σε όλους αυτό που γράφει η Σύλβια. Το ίδιο πράττω. Ενα φρούτο, ένα ρουχαλάκι στα μέτρα του και όχι και πολύ καινούργιο, μη του το πάρουν, είναι η λύση -νομίζω.

Οταν μια επιχείρηση "βγαίνει", όπως λέμε λαϊκά, δεν υπάρχει λογος να κλείσει, ε

:-))

Ανώνυμος είπε...

Ήθελα να σε ευχαριστήσω από βάθη καρδιάςγια την αφιέρωση που μου άφησες στο χθεσινοβραδυνό μου post. Μόνο που εγώ δεν το έγραψα για έναν μεγάλο έρωτα, αλλά για μια γνωριμία εφήμερη που θα ήθελα να είχε εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο. Δεν πειράζει όμως, αυτό δεν την κάνει λιγότερο σημαντική. Σ' ευχαριστώ ξανά, όπως και να 'χει.
:-)

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα φίλοι μου Lupa, μαραμένα σύκα, γοργονίτσα, ακίνδυνε.

Μαρίνα μου Ροδιά, αντίρρηση αρ. 1: κι αν αυτή η 'επιχείρηση' είναι η οικογένεια; Και ακόμα πιό σημαντικό "αντίρρηση" αρ 2: Ώσπου η κοινωνία και οι θεσμοί μας να λειτουργούν σε βαθμό που να εμποδίζουν τέτοιες 'επιχειρήσεις" στη ρίζα τους, ώσπου δηλαδή να καταργηθεί η φτώχεια, νομίζω ότι πρέπει να δίνουμε τον οβολό μας. Κι ας είναι (ακόμα καλύτερα) το πορτοκάλι ή η σοκολάτα που λέει η Σύλβια και συμφωνείς κι εσύ. Πάντως να μην χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι την εκμετάλλευση των παιδιών για να προσπερνάμε, αυτό λέω...

Nosy Σ:))))))))

Ανώνυμος είπε...

Δεν με απασχολούν τα Χριστούγεννα. Αποφεύγω μάλιστα ένεκα Χριστουγέννων να σκεφτώ τους δυστυχισμένους της γης. Με απασχολούν οι 364 μέρες του χρόνου. Με απασχολεί η ανικανότητά μου να κάνω κάτι όταν βλέπω στην οθόνη μου παιδιά ν' απλώνουν τα χέρια απελπισμένα. Με απασχολεί η ανικανότητά μου να σταματήσω το φαινόμενο της επαιτείας από λόγους πραγματικής ανάγκης. Γιατί υπάρχει και η άλλη, η κερδοφόρα επιχείρηση. Με απασχολεί η ανικανότητά μου να πάρω μια κούκλα, ένα παιχνίδι στο παιδί που μου την πέφτει και να ξέρω ότι θα κάτσει κάτω να το χαρεί. Με απασχολεί κύρια, η ανικανότητά μου. Το χαμόγελο με τα μισά δόντια του παιδιού που του χαρίζεις, εμένα με σφάζει. Η Πρώιμη ωριμότητα της σκέψης του, με σοκάρει. Το πως η ζωή αναγκάζει να μεγαλώνουν πριν της ώρας τους κάποια παιδιά, το πως καθιστά ανίκανα κάποια άλλα να μεγαλώσουν, με εξοργίζει. Χριστούγεννα και κουραφέξαλα. Εκεί έξω είναι όλοι. Κι εδώ μέσα η ανικανοτητά μας. Γιατί;

Ανώνυμος είπε...

Ασημένιο δεκάρικο, ε; Προνομιούχος, προνομιούχος; Θα συμφωνήσω 100% με τη Silvia Okaliova περί της προσφοράς σε είδος. Όμως δεν είμαι σίγουρος πόσο βοηθούν, σε τελευταία ανάλυση, τους κάθε λογής Τσικ Αμέρικα η ελεημοσύνη μας. Μήπως η ελεημοσύνη λειτουργεί περισσότερο ως βολικό άλλοθι για μας τους βολεμένους;

Μαύρος Γάτος είπε...

Φίλε μου Vrennus ασημένιο που λέει ο λόγος, δεν είμαι και τόσο παλιός Σ:) Και αν θυμάμαι καλά ήταν χαρτηλίκι εβδομάδας, φυσικά
Σ:)))))))


Herinna μου νομίζω πως είσαι υπερβολικά αυστηρή με τον εαυτό σου (και με όλους τους άλλους "εμάς'). Ανικανότητά σου για ποιό πράγμα; Για να σώσεις όλον τον κόσμο που υποφέρει; Αυτό δεν το κατάφερε ούτε ο ίδιος ο Χριστός, ούτε καν το προσπάθησε, θυμήσου το επεισόδιο με το μύρο. Θα το καταφέρεις εσύ; Να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου, ναι, αλλά δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να νιώθει κανείς ενοχές, δεν είμαστε θεοί, ανθρωπάκια είμαστε, δεν ωφελεί να νιώθουμε ενοχές για πράγματα αιώνια και ανίκητα, όπως η φτώχεια και η δυστυχία...Ας κάνουμε, επαναλαμβάνω, ό,τι περνάει από το χέρι μας, αλλά με την χαρά της προσφοράς, όχι με το δηλητήριο των υπερβολικών προσδοκιών για την επιρροή μας στο σύμπαν.

Το χαμόγελο που αναφέρατε κάποιοι από εσάς, είναι ένα παιδικό χαμόγελο, και είναι όμορφο σε κάθε περίπτωση, γιατί να σε σκοτώνει, Herinna μου;

Πώς μπορείς να αγαπάς όλον τον κόσμο και να είσαι τόσο σκληρή με τον εαυτό σου;

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θα μπορούσα να κάνω και το κορόιδο γάτε μου έχοντας ένα γερό άλλοθι. Είμαι πάμπτωχη. Ωστόσο έχω ένα πισι μέσα από το οποίο σου μιλάω και λέω τις εξυπνάδες μου, την ίδια στιγμή που επαναλαμβάνω, ένα κουτί γάλα μπορεί να σώσει μια ζωή. Φαντάσου πόσες ζωές μπορεί να σώσει ο καθένας μας. Όμως οι δρόμοι έχουν γεμίσει λαμπιόνια και διακοσμητικά, οι άνθρωποι βρίσκουν ευκαιρία να εκτονωθούν με αγορές, δώρα κι επισκέψεις, άντε μέρες που είναι να θυμηθούμε και το χαμόγελο των παιδιών του δρόμου. Πιο πέρα δεν μας πάει...αυτό λέω. Και ναι ανθρωπάκια είμαστε. Αν ήμασταν άνθρωποι κι εμείς, λιγότερα θύματα της πείνας θα υπήρχαν στον κόσμο.

Μαύρος Γάτος είπε...

Για σένα μπορώ να εγγυηθώ ότι δεν είσαι καθόλου "ανθρωπάκι' με την έννοια που λες. Όμως ανθρωπάκια, ασήμαντα κι αδύναμα, είμαστε όλοι μάς... ακόμα κι αυτοί π[ου περνούν τον εαυτό τους για σπουδαίο.

καλό βράδυ...

Ανώνυμος είπε...

Το εργοστασιο εκλεισε αρχες δεκαετιας του 80 λογω 3πλασιασμου,εκ μερους του ΠΑΣΟΚ,του μισθου των εργατων.Ειχε 280 εργατες.Δεν αντεξε κι εκλεισε.