5 Δεκ 2006

ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ: 1,43 ΕΥΡΩ (ΜΕ ΦΠΑ)

Μόλις γύρισα από τον Άγιο Νικόλαο, ένα μικρό βυζαντινό εκκλησάκι στη γειτονιά μου, που αύριο γιορτάζει. Τι γύρευα εγώ, ένας δηλωμένος και συνειδητός άθεος, στην εκκλησία; Μεγάλη κουβέντα. Κάποια στιγμή θα σάς εξηγήσω.

Έφτασα εκεί σχεδόν στο "Δι ευχών" και παρακολούθησα το πολύ τελευταίο μέρος της λειτουργίας. Κεράκι δεν άναψα, για να μην χρηματοδοτήσω τους χρυσοποίκιλτους Φαρισαίους, αλλά προσκύνησα κανονικά τις εικόνες, το Χριστό και την Παναγία και τον εορτάζοντα Άη Νικόλα, πήρα και αντίδωρο, εορταστικό για την περίσταση (γλυκό σε πλαστικό σακκουλάκι), το έδωσα βγαίνοντας σε ένα γυφτάκι στον περίβολο της εκκλησιάς.

Διασχίζοντας τον περίβολο δέχτηκα την επίθεση δέκα περίπου ζητιάνων. Με το χέρι μου να ψάχνει στην τσέπη, ήταν φυσικό να γίνουν αρκετά φορτικοί. Βρήκα ένα δίευρο. Δεν είναι ασήμαντο ποσό για μένα. Μα κάτι ήθελα να δώσω. Σε ποιόν όμως; Σε ποιόν να το πρωτοδώσεις; Να το σπάσεις στα τέσσερα; Στα δέκα; Δεν το έδωσα τελικά πουθενά.

Κατευθύνθηκα στο σουπερμάρκετ με κάποια ντροπή. Με το δίευρο που δεν έδωσα, και με τους υπόλοιπους θησαυρούς της τσέπης μου, έπρεπε να πάρω κοκακόλες, φιλέτο γαλοπούλα, έμμενταλ, μανταρίνια και λωτούς, άμμο για τη γάτα μου.

Στο σούπερ μάρκετ ήρθε και η γύφτισσα με τα δύο παιδάκια, το ένα στην αγκαλιά. Το άλλο ήταν το αγοράκι, η μισή μερίδα, που τού έδωσα το αντίδωρο. Αφού πήρε από το ψυγείο ένα γιαουρτάκι με καραμελάκια, μού λέει, «κύριε, αυτός ο χυμός πόσο κάνει;», και μού δείχνει ένα ψηλό γι αυτόν ράφι. «Πενήντα λεπτά», τού λέω. «Μού δίνετε ένα;» «Βεβαίως» του απαντάω.

Στο ταμείο ήταν μπροστά μου. «Χρεώστε τα σε μένα», λέω στην ταμία, «τα ψώνια του μικρού». Ο μικρός δεν κατάλαβε, έδινε τα ψιλούδια του στην ταμία και απορούσε που αυτή δεν τα έπαιρνε. «Στα κερνάει ο κύριος», λέει η ταμίας, «πες ευχαριστώ». «Ευχαριστώ», λέει ο μικρός, και μού σκάει ένα χαμόγελο.

"Άμμος γάτας αρωματική, 3.83 ευρώ", έγραφε η απόδειξη, 1,43 σύνολο τα ψώνια του μικρού. Πολύ λιγότερο από την άμμο. Κι ο ταλαίπωρος έξω από τον Άη Νικόλα, με το καρτελάκι που έλεγε «είμαι άστεγος, άνεργος, πεινάω;» Άξιζε λιγότερο από τη γάτα μου; Και η γριά γυναίκα, που μού έλεγε «και δέκα λεπτά αν σού περισσεύουν…»; Πόσο άξιζε αυτή;

Έδωσα 1,43, και πήρα ένα παιδικό χαμόγελο. Κι ένα ευχαριστώ, ένα ευχαριστώ που όμως ούτε το ζήτησα, ούτε το ήθελα. Μια θλιβερή και υποκριτική μου εξιλέωση, ίσως; Μα εξιλέωση ποτέ δεν θα υπάρξει, για κανέναν και για τίποτα.

Κι όμως, προκάλεσα κι ένα χαμόγελο. Ένα παιδικό χαμόγελο. Ίσως αυτό να είναι κάτι. ίσως και όχι.

Τί σημασία;

«Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου»…

Μαύρος Γάτος
5 Δεκεμβρίου 2006



13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το κείμενο, πλούσια τα συναισθήματα σου, όμως η ελεημοσύνη δεν λύνει τα κοινωνικά προβλήματα

Μαύρος Γάτος είπε...

Μα αυτό λέω κι εγώ φίλε μου...

Και ότι τα κοινωνικά προβλήματα μάλλον δεν θα λυθούν ποτέ.

καλό βράδυ

nosyparker είπε...

Mόνο "αχ" μπορώ να πω. κατάφερες να με κάνεις να νιώσω τύψεις, γιατί σε διαβλαζω τρώγοντας 2 τοστ με γαλοπουλα και τυρί, πίνοντας μπύρα κι επειδή αγοράζω για τις γάτες μου τροφή που στοιχίζει παραπάνω από το παιδικό χαμόγελο.
:-(

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλή μου ψιψίνα, δεν είχα σκοπό κανέναν να κάνω να νιώσει τύψεις... Τελικά είναι ένας πολύ σκληρός κόσμος, ό,τι και να κάνουμε εμείς. Ϊσως αν κάνουμε ο καθένας μας κάτι, ό,τι περνάει από το χέρι μας, να γίνει λίγο λιγότερο σκληρός, αυτό μόνο.

Καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

και οι γάτες έχουν ψυχή - και χρειάζονται την άμμο τους. τα πάθη των ανθρώπων δεν έχουν τελειωμό. και το μέλλον, θα είναι ακόμα χειρότερο.

Εμπρός για λαμπερά, καταναλωτικά Χριστούγεννα!

Ανώνυμος είπε...

Οι ζητιάνοι υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν,δυστηχώς.
Και εμείς όμως έστω και μια φορά στη ζωή μας βρεθήκαμε στη θέση να ζητιανέψουμε , άλλος αγάπη, άλλος τη προσοχή άλλων, άλλος ένα χαμόγελο.

Ωραίο κείμενο πάντως!

Crucilla είπε...

Πανέμορφο και αληθινό.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο το κείμενό σου, Μαύρε Γάτε· και όπως το διάβαζα, μου ήρθε στο μυαλό κάτι που έγραφες πριν μερικές μέρες περί ανθρωπιάς, και πως το χαμόγελο που πήρες (και η δική σου πράξη), μάλλον το ανατρέπουν.

Καλημέρα, και χρόνια πολλά στους Νικολάδες.

Filboid Studge είπε...

Γάτε,
ενέχεσαι για subliminal advertisement!
H λίστα των αγορών σου ("κοκακόλες, φιλέτο γαλοπούλα, έμμενταλ, μανταρίνια και λωτούς, άμμο για τη γάτα") περιλαμβάνει brand names.
Θα συνιστούσα μπύρες αντί για κοκακόλες (μπρρρ..) και καυτερό λαδοτύρι αντί για έμμενταλ.
Στις προτιμήσεις της γάτας σου δεν τολμώ να επέμβω.

Ανώνυμος είπε...

Για χατηρι ολων μας σβησε επιτελους αυτο το ''ηλιθιος''.
Υπαρχει λογος να αυτο-μαστιγωνεσαι ετσι?

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα παιδιά! Με΄τ ααπό μια εξαντλητική ημέρα....

Χρόνια πολλά στους Νικολήδες!

Πάνο αυτό φοβάμαι κι εγώ...

Blogasismene, Crucilla, Costa, καλησπέρα Σ:))))))))

Filboid είμαι κακομαθημένος γάτος Σ:)))

@Μ13: εγώ σε είχα ερωτευτεί από καιρό!
(όπως και η μισή μπλογκόσφαιρα Σ;))))

Ανώνυμε/η, δεν είναι αυτομαστίγωμα, αλλα΄αυτογνωσδία.πειδή όμως πολλοί φίλοι μου στεναχωριούνται,μ μάλλον θα το βγάλω τελικά, γιατί δεν μού αρέσει να σάς στεναχωρώ...

Καλό βράδυ σε όλους κ χρόνια πολλά στους Νίκους και στις Νικολέττες!

fish eye είπε...

με συγκινησες..
το θεμα ειναι να δωσεις ..δεν ειναι τιποτα για μας το διευρο..αλλα ποσοι απο τους ζητιανους που κυκλοφορουν..εχουν πραγματικη αναγκη??

Μαύρος Γάτος είπε...

Μια μέρα ήμουν με τον πατέρα μου στο αυτοκ΄νητο, κι ένας νεαρός Αλβανός, μια χαρά καλοταισμένος και γερός, ζητιάνευε στα φανάρια. Ανοιγεί ο πατέρας μου και του δίνει ένα κατοστάρικο (δραχμές)

Τι κάνεις βρε μπαμπά! του λέω Νέο παιδί και να ζητιανεύει στα φανάρια;

-Δεν τον είδες καλά μού λέει. Δεν φορούσε καν παπούτσια., Λες να είναι πλούσιος;

¨Εμεινα σέκος.

Από τότε, όσο μπορώ, δίνω, όταν μού ζητάνε... Γνωρίζοντας ότι δεν λύνω έτσι κανένα πρόβλημα.. αλλά ίσως για κάποιους από αυτούς, λίγα ψιλά αν κάνουν μεγάλη διαφορά.

Καλό βράδυ