5 Οκτ 2006

ΓΡΑΜΜΑ Σ'ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ...


[...][...][...]

Αργότερα η φίλη μου με ξεμονάχιασε, και με τον τόνο κάποιου που υπενθυμίζει ένα σημαντικό ραντεβού, μού ανακοίνωσε ότι μίλησε με το γιατρό, που υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από μόνο σου: αν δε σε αφαιρέσω, θα πεθάνω από σηψαιμία. Θα πρέπει να το πάρω απόφαση. Θα ήταν αδιανόητο να σκοτώσεις εσύ εμένα, για να αποκατασταθεί η ισορροπία. Έχω ακόμα τόσα πράγματα να κάνω. Εσύ δεν τα άρχισες ποτέ, εγώ όμως ναι. Πρέπει, λόγου χάρη, να αναπτύξω την καρριέρα μου, και να αποδείξω ότι δεν είμαι λιγότερο άξια από έναν άντρα. Πρέπει να πολεμήσω τις ανέσεις που προσφέρουν τα "θαυμαστικά", και να καταφέρω τους ανθρώπους να υποβάλλουν στον εαυτό τους περισσότερα ερωτήματα. Πρέπει να σβήσω τον οίκτο μου για το άτομό μου, να πεισθώ ότι ο πόνος δεν είναι το αλάτι της ζωής. Το αλάτι της ζωής είναι η ευτυχία, και η ευτυχία υπάρχει, είναι η ίδια η αναζήτηση της ευτυχίας. Και πρέπει ακόμα να ξεδιαλύνω το μυστήριο που λέγεται αγάπη. Όχι εκείνη που τη γεύεται κανείς στο κρεβάτι, με τη σωματική επαφή. Εκείνη που ετοιμαζόμουνα να γνωρίσω μαζί σου. Μού λείπεις, παιδάκι. Μού λείπεις όσο θα μού έλειπε ένα χέρι, ένα μάτι, η φωνή: κι όμως μού λείπεις λιγότερο από χτες, λιγότερο από σήμερα το πρωί. Θα έλεγε κανείς ότι ώρα με την ώρα το μαρτύριο εξασθενίζει, για να κλειστεί σε μια παρένθεση. [...] Κάποτε διάβασα σ'ένα βιβλίο ότι την ένταση του πόνου που υποστήκαμε την καταλαβαίνουμε μόνο όταν ελευθερωθούμε από αυτόν. Τότε λέμε, κατάπληκτοι: πώς μπόρεσα ν' αντέξω μια τέτοια κόλαση; Σίγουρα 'είναι αλήθεια. Και η ζωή είναι κάτι εκπληκτικό. Κλείνει τις πληγές με ταχύτητα εκπληκτική. Κι αν δεν έμεναν οι ουλές, ούτε καν θα θυμόμασταν ότι από κεί κάποτε ανάβλυσε αίμα. Άλλωστε ακόμα και οι ουλές εξαφανίζονται. Μικραίνουν, και στο τέλος σβήνουν. Θα συμβεί και σε μένα το ίδιο; Άραγε θα συμβεί; Πρέπει να τα καταφέρω. Γιατί το θέλω, το απαιτώ.
[...]
Από πάνω μου υπάρχει ένα λευκό ταβάνι και δίπλα μου, μέσα σ'ένα ποτήρι, είσαι εσύ. Δεν ήθελαν να σε δώ, μα κατάφερα να τους πείσω, λέγοντάς τους πως ήταν δικαίωμά μου. Κι έτσι σε τοποθέτησαν εκεί, μ' έναν μορφασμό αποδοκιμασίας. Επιτέλους σε βλέπω. Κι αισθάνομαι ότι με εξαπάτησαν, δεν έχεις τίποτα κοινό με το παιδάκι της φωτογραφίας. Δεν είσαι παιδάκι: είσαι ένα αυγό. Ένα γκρίζο αυγό, που πλέει σ'ένα ροζ οινόπνευμα, και που μέσα του δεν διακρίνεται τίποτα. Η ανάπτυξή σου σταμάτησε πολύ πριν το πάρουν είδηση οι γιατροί: δεν έφτασες ποτέ στο σημείο ν' αποκτήσεις τα νύχια και το δέρμα και τα τόσα αγαθά που πίστευα πως είχες. Πλάσμα της φαντασίας μου, μόλις που κατόρθωσες να πραγματοποιήσεις την επιθυμία για δυό χέρια και δυό πόδια , για κάτι που μοιάζει κάπως με σώμα, για ένα ακαθόριστο περίγραμμα προσώπου, με μια μυτούλα και δυό μικροσκοπικά μάτια. Τελικά, αγάπησα ένα ψαράκι. Κι από αγάπη για ένα ψαράκι, επινόησα ένα Γολγοθά, που η συνέπειά του είναι ότι κινδυνεύω τώρα να τελειώσω κι εγώ.
[...]
Τώρα είναι νύχτα: το λευκό ταβάνι άρχισε να γίνεται μαύρο. Και κάνει κρύο. Καλύτερα να φορέσεις το πανωφόρι σου, για να κατέβουμε στο ισόγειο. Εμπρός λοιπόν, φεύγουμε. Πάμε σπίτι μας. Θα ήθελα να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου, παιδάκι. Μα είσαι τόσο μικροσκοπικό: δεν γίνεται να σε πάρω στην αγκαλιά μου. Μπορώ μονάχα να σε αποθέσω στην παλάμη τού ενός μου χεριού. Φτάνει να μην σε αρπάξει κανένα φύσημα του αέρα. Να κάτι που μες κάνει να σαστίζω: το φύσημα του ανέμου μπορεί να σε κλέψει από μένα, κι όμως είσαι τόσο βαρύ, που τρεκλίζω. Δώσε μου το χέρι σου σε παρακαλώ: να, έτσι. Τώρα εσύ με πηγαίνεις, με οδηγείς. Λοιπόν, δεν είσαι αυγό, ούτε ψαράκι είσαι: είσαι αληθινό παιδί! Το μπόι σου έφτασε κιόλας ως τα γόνατά μου. Όχι, ως την καρδιά. Όχι, ως τον ώμο. Όχι, πάνω απ' τον ώμο. Δεν είσαι παιδάκι, είσαι άντρας! Ένας άντρας με δάχτυλα γερά και τρυφερά. Τα έχω τώρα πιά τόσο ανάγκη: γιατί γέρασα. Δεν καταφέρνω ούτε τα σκαλιά να κατέβω, αν εσύ δεν με στηρίξεις. Θυμάσαι όταν ανεβοκατεβαίναμε τούτην εδώ τη σκάλα, προσέχοντας να μην σκοντάψουμε, σφιχτοδεμένοι οι δυό μας σ'ένα αγκάλιασμα συνενοχής; Θυμάσαι τότε που σε μάθαινα να την ανεβαίνεις μονάχο - δεν πήγαινε πολύς καιρός που είχες αρχίσει να περπατάς - και μετρούσαμε γελώντας τα σκαλοπάτια; Θυμάσαι στην αρχή πώς αρπαζόσουνα από κάθε προεξοχή, λοχανιάζοντας, καθώς εγώ σε παρακολουθούσα με απλωμένα τα χέρια; Θυμάσαι και τότε που τσακωθήκαμε, γιατί δεν ήθελες ν' ακούσεις τις οδηγίες μου; Στεναχωρέθηκα ύστερα. Ήθελα να σού ζητήσω συγνώμη, μα δεν μού ήταν εύκολο. Σε κρυφοκοίταζα κάτω από τα ματόκλαδά μου κι εσύ με αναζητούσες κάτω από τα δικά σου ματόκλαδα, ώσπου άνθισε στα χείλη σου ένα χαμόγελο, και κατάλαβα ότι είχες καταλάβει. Τι έγινε αλήθεια μετά; Η σκέψη μου θολώνει, τα βλέφαρά μου μοιάζουν πιό βαριά κι από μολύβι. Τάχα να είναι ύπνος, ή το τέλος; Πρέπει ν' αντισταθώ στον ύπνο, στο τέλος. Βοήθησέ με να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, απάντησέ μου: δυσκολεύτηκες πολύ να χρησιμοποιήσεις τα φτερά σου; Ήταν πολλοί εκείνοι που σε πυροβολούσαν; Τους αντιπυροβόλησες κι εσύ; Σε καταπίεσαν στην μυρμηγκοφωλιά; Σε νίκησαν οι απογοητεύσεις, οι πίκρες, οι θυμοί, ή στάθηκες όρθιος σαν δυνατό δέντρο; Ανακάλυψες αν υπάρχει ευτυχία, ελευθερία, καλοσύνη, αγάπη; Ελπίζω να σε ωφέλησαν οι συμβουλές μου. Ελπίζω να μην ούρλιαξες ποτέ τη φριχτή βλαστήμια "γιατί να γεννηθώ;" Ελπίζω να κατέληξες στο συμπέρασμα πως άξιζε τον κόπο. Έστω κι αν το τίμημα είναι ο πόνος, ο θάνατος. Είμαι τόσο περήφανη που κατόρθωσα να σε τραβήξω από το τίποτα, έστω κι αν το τίμημα είναι ο πόνος, ο θάνατος. Αλήθεια, κάνει κρύο τώρα, και το λευκό ταβάνι είναι κατάμαυρο. Αλλά εμείς φτάσαμε πιά: να η μανόλια. Κόψε ένα λουλούδι. Εγώ δεν το κατάφερα ποτέ, εσύ όμως θα μπορέσεις. Σήκω στις μύτες των ποδιών, τέντωσε το χέρι σου, έτσι μπράβο. Μα πού πήγες; Ήσουνα εδώ, με στήριζες, ήσουνα μεγάλο, ήσουνα άντρας. Και τώρα χάθηκες. Υπάρχει μόνο ένα ποτήρι με οινόπνευμα, που μέσα του πλέει κάτι που δεν θέλησε να γίνει άντρας, γυναίκα, κάτι που δεν το βοήθησα να γίνει άντρας, γυναίκα. Για ποιό λόγο έπρεπε να το κάνω, με ρωτάς, για ποιόν λόγο έπρεπε κι εσύ να το θελήσεις; Μα γιατί η ζωή υπάρχει, παιδάκι! Και λέγοντας πως η ζωή υπάρχει, έπαψα να κρυώνω, έφυγε ο ύπνος.. νιώθω πως η ζωή είμαι εγώ. Κοίτα, ανάβει κάποιο φως. Ακούγονται φωνές. Κάποιος τρέχει, φωνάζει, απελπίζεται. Μα κάπου αλλού γεννιούνται χίλια, εκατό χιλιάδες παιδάκια, μανάδες και πατεράδες των μελλοντικών παιδιών: η ζωή δεν έχει ανάγκη εσένα ή εμένα. Εσύ είσαι νεκρό. Ίσως να πεθάνω κι εγώ. Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί η ζωή δεν πεθαίνει.

ΤΕΛΟΣ



Οριάνα Φαλάτσι, "Γράμμα σ'ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ"
(Lettera a un bambino mai nato, Rizzoli Editore, Milano, 1975)

Μετάφραση Έρης Κανδρή
Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, 1976
.

ΥΓ: Η Οριάνα Φαλάτσι έφυγε στις 14 Σεπτέμβρη 2006, στα 76 της χρόνια, χτυπημένη από τον καρκίνο. Έφυγε όρθια, μαχητική όπως πάντα, και με το μυαλό κρυστάλλινο ως το τέλος. Έφυγε, σ'ένα νοσοκομείο της γενέθλιάς της Φλωρεντίας,
και πήγε να συναντήσει το "Παιδί Που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ"...
.

14 σχόλια:

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

και ειπα σημερα να μην κλαψω αλλο...
ειπα...
:'(

oistros είπε...

Κάποτε με συγκλόνισε. Έχεις δίκιο να το ξαναθυμασαι. Όπως όλα που μας "αγγίζουν" λιγότερο πια έτσι κι η έκτρωση έγινε .. απενοχοποιημένη μόδα. Συν-ταξιδεύουμε πάλι :)

Ανώνυμος είπε...

Αν και ακόμη δεν μου έφυγε η ανατριχίλα που ένιωσα διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο, που παντελώς αγνοούσα, ένιωσα την ανάγκη να σε ευχαριστήσω γάτε, για τον κόπο που έκανες να αντιγράψεις ένα τέτοιο κείμενο και να μου ανοίξεις τα μάτια στον λογοτεχνικό κόσμο της Φαλάτσι. Πραγματικά υπέροχος κόσμος...
Σε ευχαριστώ φίλε.

Ανώνυμος είπε...

Ηθελα να σας πω, οτι σε μια χωρα, που τουλαχιστον μεχρι την 'εποχη' μου - ελπιζω οτι τωρα τα πραγματα αλλαξαν - η εκτρωση ειτανε μερος της 'προληψης' της ακουσιας αναπαραγωγης - η Φαλατσι βοηθησε πολυ κοσμο να ξεπερασει (κι εμενα) τα απειρα που δεν καταλαβαιναν.

Δεν ειναι υπεροχος κοσμος, κατα την αποψη μου. Ειναι αδικος και σκληρος. Ειναι δε, αποκλειστικα θηλυκος, δεν αρμοζουν κλαματα, αλλα υπαρχει απολυτη αναγκη αναλυσης,κατανοησης και λογικης αντιμετωπισης του θεματος. Οι ευασθητοι, δεν κλαινε μονο. Βρισκουν και τροπους να ανταποκριθουν στις ευαισθησιες τους. Αλλιως ολοι οι αυτοθεωρουμενοι ευαισθητοι θα καθοντουσαν σε μια γραμμη και θα κλαιγανε καθημερινως επι 8ωρο.

Επισης υπαρχει και ο κινδυνος του μπαναλ με το πολυ ευαισθητο και μονιμο κλαμα. Τι κανει η Ελλας για το θεμα? Κλαιει............

με εκτιμηση

Ανώνυμος είπε...

στην προκειμενη περιπτωση, θηλυκος.. συγγνωμη

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ κι από μένα, Γάτε, που ... μαθαίνω.

Μαύρος Γάτος είπε...

Kαλησπέρα! Χαίθρομαι που το μοιράστηκα μαζί σας και που σάς άρεσε. Θα ήθελα μόνο να διευκρινίσω ότι στο "Γράμμα" η Φαλάτσι μιλάει για μια αποβολή, και όχι για έκτρωση. Έκτρωση είναι η εκούσια διακοπή της κύησης, ενώ αποβολή είναι η αυτόματη διακοπή της κύησης, λόγω κάποιας παθολογίας του εμβρύου ή λόγω κάποιου προβλήματος ή ατυχήματος της μητέρας, όπως στην περίπτωση της Φαλάτσι.

Καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

καπου διάβασα ότι η μοναδική μάχη που έχασε η Φαλάτσι ήταν αυτή της περασμένης βδομάδας. δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι έχασε κάποια μάχη η Οριάνα.
Φιλιά γάταρε

herinna/ είπε...

Ούτε εγώ είχα διαβάσει κειμενό της άλλο από δημοσιογραφικό. Το να πω πως το βρίσκω δεν λέει. Ενός λεπτού σιγή για τη γυναίκα Οριάνα.

nahames nakanamoko είπε...

Στις πολύ πρόσφατες κ δύσκολες μέρες του στρατού μου έκανε συντροφιά το "Βιετνάμ",το είχα αρχίσει μικρός τοτε που δεν μπορούσα να καταλάβω.Το τελείωσα φορώντας παραλλαγή σε μια σκοπιά...

Στην ηλικία αυτή όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ζούσε στη Ν.Υ. κ γιατί όπως ακούστηκε κρατούσε συχνά φιλοBush στάσεις.
παρ'όλα αυτά νιώθω πως την αγαπούσα αυτη΄τη γυναίκα...

nahames nakanamoko είπε...

και κυρίως με κομμάτιασε το κείμενο που έβαλες φίλε...κυριολεκτικά είμαι χάλια...το διάβασα μετά το comment,με γάμησε

Μαύρος Γάτος είπε...

Φίλε Ναχάμες, η Οριάνα ήταν αισιόδοξος άνθρωπος... νομίζω ότι το συνολικό μήνυμα που βγαίνει, τελικά, είναι θετικό.

Καλημέρα σε όλους ξανά
Σ:)

still-elate είπε...

Καλησπερα, μερικα χρονια μετα...

Η Φαλλατσι αν δεν κανω λάθος, περιγράφει πώς αν ΔΕΝ το θες, ΔΕΝ το γεννάς. Αλλά και πόσο σου διαλύει τη ζωή τόσο το ότι δεν το θές, όσο και το οτι δεν το γεννάς τελικα...
Περιγράφει μια "εκουσια" αποβολή...

Και ζωγραφίζει ενα ερωτηματικο μετα τις τόσες τελείες και παύλες που βαζουμε στη ζωή και τις επιλογες των άλλων, τις οποιες όλοι είμαστε αρμόδιοι να κρίνουμε βασει ενος πολυ απλου κανονα, ασπρο-μαυρο...

Ανώνυμος είπε...

Blue topaz ring will certainly be thpmas sabo your best option if you are intended to thomas sabo jewellery include a ring into your gemstone jewelry collection. cheap thomas sabo charms Either if you wish to wear the ring on a special occasion or thomas bracelets wear this sort of ornaments on a daily basis, silver charm carriers it is up to your account. Blue thomas sabo necklaces topaz ring can ensure you that you will attract every person.