14 Αυγ 2006

ΠΑΡΑΛΊΑ

Όταν έπεσε η δροσιά, ο ήλιος είχε ήδη δύσει, κατέβηκα στην παραλία για να ξαλαφρώσω. Δεν τα κατάφερα να κλάψω, αν και τα καραβάκια ήταν εκεί, μπροστά στον Λευκό Πύργο, με την συνωμοτική τους ομοιοκαταληξία, Εν Πλώ, Αργώ, Κλειώ... Μόνο εσύ έλειπες, από τα εις -ώ. Δεν είχαμε πάρει κανένα από αυτά τα τρία, θυμάσαι, ήσουν ντυμένη στα κατάλευκα, το δεύτερό μας βράδυ, εσύ στα κατάλευκα, κι εγώ στα κατάμαυρα, είχαμε ανεβεί στην Αραμπέλλα, το ξύλινο ιστιοφόρο με τις ζωγραφιστές γοργόνες και τις ροκ μπαλάντες, το πιό όμορφο καραβάκι, για το πιό όμορφο κορίτσι. Σχεδόν ντρεπόμουν, τόσο όμορφη ήσουν, μια πριγκίπισσα του παραμυθιού, ανάμεσα στα φοιτητάκια και στους ροκάδες.


Από μακριά πέρασε η λιτανεία, για την Παναγία ήταν, για τα παιδιά του Λιβάνου, για την μαύρη μας τη Μοίρα, των ανθρώπων... δεν ξέρω.
Ήρθε ένας συχαμένος δίπλα μου που κάθε πέντε δευτερόλεπτα ρουφάει τη μύτη του. Δεν τα κατάφερα ακόμα να κλάψω, και τώρα εξαιτίας του πρέπει να φύγω... Ας γινόταν όταν γυρίσω στη φωλιά μου να μη με νοιάζει πια για σένα... Όπως δε με νοιάζει για τίποτε άλλο... Ούτε καν για τη ζωή μου...

Έφυγε ο συχαμένος. Ας κάτσω λίγο ακόμα. Από μακριά ακούω τις καμπάνες, Δεκαπενταύγουστος αύριο... Του 2006. Πρώτη φορά στη ζωή μου τον περνάω ολομόναχος, και πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη... Κι εσύ, πού νά'σαι άραγε απόψε... Και με ποιόν...


Update από το σπίτι: Τα μάτια μου ήταν υγρά σε όλο το γυρισμό, πάνω στο ποδήλατο. Μάλλον θα έφταιγε το αεράκι. Πήρα ένα σχόλιο και ένα μήνυμα, κι ευχαριστώ. Αν καταφέρω να πιάσω και την εκπομπή του Γιώργου, μού φτάνειμε το παραπάνω για να τη βγάλω κι απόψε...

8 σχόλια:

raffinata είπε...

:( δεν το αντέχω πιά αυτό που κάνεις στον εαυτό σου :(((((((

Λύσιππος είπε...

Αφησε μέσα σου να κλάψει το παιδί
Και φύγε εσύ απόμερα, στις σκιές
Της λιτανείας παρατηρητής σιωπηλός
Του πέλαγου ο μόνος καπετάνιος.

NinaC είπε...

Αχ, βρε καλό μου, αχ, βρε γατί μου... Έλα εδώ να σε κανακέψω, να σε χαϊδέψω να μου γουργουρίσεις...

advocatus diaboli είπε...

«Γένεσις (έκδοση Γ)» του Τάσου Λειβαδίτη. Αφιερωμένο εξαιρετικά:
Στην αρχή ήταν το χάος./ Μετά γεννήθηκα εγώ, μονάχος, σ' ένα κόσμο ραγισμένο/ μ' έναν κουρελιασμένο Θεό που γύριζε από πόρτα σε πόρτα/ ζητιανεύοντας την ύπαρξή του./Υστερα γίναμε ξαφνικά δυό/ φιληθήκαμε/ κι άρχισε να σκοτώνει ο ένας τον άλλον.»

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλώς ή κακώς... αυτός είμαι.

Κάποιες στιγμές είναι πιό δύσκολο.

Είστε φίλοι.

Μαύρος Γάτος είπε...

Δημήτρη - Classical Chaos, σού είπα το παράκανες και εξακολουθείς να το παρακάνεις. Έχει τόσες Σουηδέζες εκεί. Τι κάθεσαι και ασχολείσαι με μάς;

mauve είπε...

γάτε μου καλέ, απελπισμένα πάντα ερωτευόμαστε κι η προσμονή δε φέρνει δάκρυα... ανοίγει μόνο τη μπουκαπόρτα με τις μνήμες. εκείνες τις στιγμές δεν είναι κακό να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. του το οφείλουμε. cheer up, mate.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Γατουλάκο μου...

Κι έλεγα ότι μόνο εγώ ασφυκτιώ σ' αυτήν την πόλη.

Οι άλλοι κάνανε ψώνια και σχέδια στο σούπερ μάρκετ ψωνίζοντας για εκδρομές ή διακοπές. Παραμονή της κοιμήσεως, με τη λαύρα της ζέστης να σε χτυπάει κατάμουτρα. Λες και το κανε επίτηδες για να με σκάσει που θα 'μενα στο πνιγηρό μου σπίτι.

Ουφ, μπόρα είναι, θα περάσει κι αυτό. Εδώ πέρασαν τόσα και τόσα άλλα...

Φιλώ σε!