31 Μαρ 2006

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ *ΤΩΡΑ*! ΜΗΝ ΠΑΤΑΣ ΤΗ ΦΛΟΥΔΑ...


Η ΦΛΟΥΔΑ


Παλιότερα, όχι πολύ παλιά, τότε που όλα ήταν ακόμα όπως στην Αρχή, ό,τι φαινόταν, συνήθως ήταν.

Ένα πέτρινο σπίτι ήταν πέτρινο, ένα ξύλινο κρεβάτι ήταν ξύλινο, ένα μεταξωτό ρούχο ήταν μεταξωτό, ένα μανταρίνι ήταν μανταρίνι, ο τρελλός του χωριού ήταν ο τρελλός του χωριού, και μια γριά ήταν γριά. Και όλα ήταν ακριβά.


Σήμερα, όλα είναι φλούδα. Κάτω από την πέτρα είναι μπετόν. Κάτω από τον καπλαμά είναι πεπιεσμένο χαρτί. Κάτω από το μετάξι είναι πλαστικές ίνες. Κάτω από τη φλούδα του μανταρινιού είναι η απουσία κάθε γεύσης και αρώματος. Πίσω από τον τρελλό του χωριού κρύβεται ένας σόουμαν, και η γριά κρύβεται πίσω από πεντέξι πλαστικές. Και όλα είναι φτηνά.

Για την φλούδα αυτή αγωνιζόμαστε όλοι καθημερινά. Για να καταναλώνουμε πολύχρωμες και πολυτελείς συσκευασίες, μίας χρήσεως, που κρύβουν πλαστικοποιημένα κι ανθυγιεινά μπιφτέκια. Για ν’ανανεώνουμε τους υπολογιστές μας, και τα πανάκριβα κινητά μας τηλέφωνα, που σκοτώνουν την επικοινωνία. Για να αδειάζουμε φανταχτερές βιτρίνες που διαλαλούν ρούχα που θ’αντέξουν μερικούς μήνες. . Για το τελευταίο CD της ντίβας με την ημερομηνία λήξης, που σε λίγο θα ξεχαστεί, χάριν του νέου hit, χάριν της νέας ντίβας. Για το ολοκαίνουργιο αστραφτερό αυτοκίνητο που θα ζήσει μερικά χρόνια, μέχρι να βγει το πιο καινούργιο, το πιο αστραφτερό. Για το πανάκριβο σπίτι με το γκαζόν, την πισίνα, τον σεκιουριτά, στο οποίο όμως δεν ζει κανείς.

Γι’αυτό όλοι «τρέχουμε». Γι αυτό «αγωνιζόμαστε». Τόσους Αγωνιστές δεν είχε ο τόπος ούτε στην Επανάσταση του 1821. Όποιον και να ρωτήσεις, «τρέχω», «στον Αγώνα», θα σού πει. Αγώνας, μέρα νύχτα. Αγώνας.

Για ένα πουκάμισο αδειανό.

Για μία φλούδα.

Πάτα την, κι εσύ, μερμηγκάκι. Δεν μπορείς να γλυτώσεις από την γοητεία της. Έτσι θέλουν ΕΚΕΙΝΟΙ.

Που σχεδιάζουν την ζωή σου.

Που αποφασίζουν για την μέρα και την νύχτα σου.

Που καθοδηγούν την αναπνοή σου.

Θα τους κάνεις την χάρη;


ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ - Η ΜΑΥΡΗ ΓΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΑΚΙΑ


Δείτε τι έπαθε αυτή ο κακομοίρα συνάδελφός μου Μαυρόγατα:



Η φωτογραφία είναι αληθινή, το γεγονός συνέβη στις 2 Μαρτίου φέτος, στο Bristol. Η κακομοίρα η (θηλυκιά) γάτα τελικά σώθηκε, μετά από προσπάθειες ωρών, πολλών ανθρώπων...

περισσότερες πληροφορίες εδώ


Και τώρα, παρακαλώ ξαναδείτε ΤΟ ΙΔΙΟ γεγονός,
από μια... χμμμμ...

λίγο διαφορετική σκοπιά....





...το εμπεδώσατε;;;;...


...για δείτε τώρα και τη συνέχεια...


...πώς είπατε;;;;;;;.......
...ναι, τελικά, ίσως όλα να είναι σχετικά...


ΠΟΥΡΚΟΥΑΔΕΣ ("Ω, ΜΠΑΡΜΠΑΡΆ , ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ")


Πουρκουάδες


“Pourquoi?” λένε πως ρώτησαν οι άνανδροι οι Γάλλοι
- πολύ το κοροιδέψαν οι παππούδες μας αυτό –
πριν φύγουν για τον πόλεμο, πριν πάνε στο χαμό

Και πήγαν, και πολέμησαν, κι άλλοι χαθήκαν, κι άλλοι,
γύρισαν πίσω, κι είπανε, ξανά, “pourquoi? pourquoi?”

15-1-2003
Μαύρος Γάτος


...Ω Μπαρμπαρά
Τι μαλακία ο πόλεμος

Τι να’χεις απογίνει τώρα
τώρα που βρέχει σίδερο
φωτιά ατσάλι αίμα
κι αυτός που σ’έσφιγγε στην αγκαλιά του
ερωτευμένος
πέθανε, αγνοείται, ακόμα ζει;

Απόσπασμα από το «Μπαρμπαρά» του Ζακ Πρεβέρ, 1945
Μετάφραση Μαύρος Γάτος

30 Μαρ 2006

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟ, ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ "ΛΥΣΣΑΞΑ" ΜΑΖΙ ΤΟΥ

"... Νομίζω πως πρόσφατα ένας blogger έχασε μια καλή ευκαιρία να εκδοθεί επί …χρήμασι γιατί σε μια έξαρση μικροψυχίας έγραψε χυδαιότητες για άλλους bloggers. Φυσικά κανένας εκδοτικός οίκος δεν θέλει να συνεργαστεί με κάποιον που καταφεύγει σε μικροπρέπειες...."

Πιτσιρίκος, 29/3/2006


Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας, ούτε νυν ούτε εν τω γεννάσθαι. Που σημαίνει ότι ζω από την δουλειά μου, που δεν έχει καμμιά σχέση, ούτε με την δημοσιογραφία ούτε με την συγγραφή γενικά. Τουτεστίν, αν και η ματαιοδοξία μου, που κάθε άνθρωπος έχει, δεν το θεωρεί καθόλου περιφρονητέο σαν γεγονός, δεν καίγομαι καθόλου μα καθόλου να "εκδοθώ". Και να εκδιδόμουν όμως, το ξέρω πολύ καλά πως θα ήμουν αμελητέα ποσότητα εμπορικά (δείτε το πρόσφατό μου "Αυτοψία", όσοι έκαναν το λάθος και το διάβασαν, δεν με ξαναδιάβασαν)...

Ούτε δικηγόρος είμαι, αλλά μια που με ρώτησαν γιατί "λύσσαξα" με τον Πιτσιρίκο, πρέπει να απαντήσω με επιχειρήματα.

Λύσσαξα, γιατί δεν ανέχομαι τον φασισμό.

Προσέξτε, "ένας blogger" - αφήνουμε την αμφιβολία να αιωρείται - who, me?

"έχασε μια καλή ευκαιρία να εκδοθεί" - εδώ πρέπει να διαβάσετε "προσέξτε πόσο σημαντικός είμαι, είμαι μέσα στα πράγματα και σας μιλάω από πρώτο χέρι"

"σε μια έξαρση μικροψυχίας έγραψε χυδαιότητες για άλλους bloggers" - ρεσιτάλ υποκρισίας. Αυτός που δεν έχει πάψει να στολίζει με χυδαιότητες το σύμπαν, εν'ονόματι του χιούμορ, όλα τα δημόσια πρόσωπα, τα θεία, αλλά και μειονότητες, "ισχυρές" όπως οι ομοφυλόφιλοι, αλλά και ανίσχυρες, όπως οι ηλικιωμένοι και οι ξένοι, αυτός που θεωρεί την ασέβεια (όπως την εννοεί αυτός) το μεγαλύτερό του προσόν, σηκώνει το δάχτυλο, δείχνει το στόχο, και και κατακρίνει "την χυδαιότητα"... Εννοώντας προφανώς το να τολμήσει κανείς να "επιτεθεί" σε Αυτόν ( ή στην άλλη ψωνισμένη, την Λιλή).

Ρε φίλε, πόσοι σού ευχήθηκαν για το βιβλίο σου;; Μόνος σου το πρόσεξες... ΕΞΙ.

Δεν αναρωτιέσαι, γιατί;;;; ΌΛΟΙ οι υπόλοιποι, είμαστε μικρόψυχοι;;;

Για πήγαινε δες πόσοι ευχηθήκαμε στην Κουρούνα, για παράδειγμα;;;;; Μήπως περίπου... 88;;;; (και πάλι λίγοι είναι...)


Στην πραγματικότητα όμως, άλλοι είναι οι στόχοι του, και είναι φανερότατοι. Πρώτον, είναι μια κίνηση με σκοπό τον εκφοβισμό. Σημαίνει, "εγώ μπορώ να είμαι όσο χυδαίος θέλω, αλλά έχω και τις άκρες, και μην με ξαναενοχλήσετε, γιατί δεν θα δείτε εκδότη ούτε ζωγραφιστό, κρετίνοι αναγνώστες μου και συν-bloggers".

Και το κερασάκι:

"Φυσικά κανένας εκδοτικός οίκος δεν θέλει να συνεργαστεί με κάποιον που καταφεύγει σε μικροπρέπειες...."

Αν αυτό δεν είναι απειλή και ξεδιάντροπη προσπάθεια να βουλώσει στόματα, πείτε μου εσείς τι είναι.

Αυτά διάβασα βιαστικά χτες το βράδυ (τι μού ήρθε να πατήσω εκείνο το link, μετά από τόσο καιρό...), και έγραψα την παρακάτω ερωτική επιστολή, με τίτλο ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΚΔΟΤΟ!!!



Κ Πιτσιρίκον...ενταύθα.

Αναρωτιέμαι αν σού πέρασε καν από το μυαλό (που έχεις), ότι για να έχουμε στραφεί τόσο πολλοί άνθρωποι εναντίον σου, ίσως η μόνη αιτία να μην είναι η μικροψυχία μας.
Η άποψή μου, θεώρησέ την όσο μικρόψυχη θέλεις (αφού στη δική σου γλώσσα μικρόψυχος είναι οποίος δεν σε λιβανίζει και δεν ανέχεται τον φασισμό σου),
είναι ότι θα μείνεις στην ιστορία, σαν ο πρωτοπόρος έλληνας μπλόγκερ, που αφού ανέβηκε στην κορυφή, και κέρδισε τα έντυπα, καβάλησε το καλάμι, και έχασε όλους τους υπόλοιπους, αλλά και τον εαυτό του.

Θά σού απαντούσα στο δικό σου blοg, αλλά πρώτον από τότε που αντιλήφθηκα τι είδους λογοκρισία πέφτει στα σχόλιά σου αποφάσισα να μην σε ξανασχολιάσω. Δεύτερον είμαι εκτός γραφείου και γράφω από κινητό.

Δεν μας παίζουνε λέει οι εκδόται επειδή.. την έχουμε μικρή...
Την ψυχή βρε κουτά, όχι την άλλην...
Είμαστε λέει μικρόψω.. Σόρρυ μικρόψυχοι, δι αυτό η κκ Εκδότε δεν μας παίζνι. Έτσι που πάμε θα καταντήσουμε ανέκδοτα...

Σ;)))))))))))

(αφαίρεσα σημεία όπου απευθυνόμουν σε άλλον φίλο blogger, που μάλλον ενοχλήθηκε που τον ανέφερα)



Σας μίλησα πριν για ΣΤΟΧΟΥΣ του ,σας χρωστάω λοιπόν ακόμα έναν: Ξέρω φυσικά ότι είναι προς όφελος του Πιτσιρίκου να ασχολούμαι μαζί του, όσο αμελητέα ποσότητα και να είμαι, όσο και να τού τα σέρνω. Γιατί όσο πιό πολύ ασχολούμαστε όλοι μαζί του, είτε για καλό είτε για κακό, τόσο το καλύτερο γι'αυτόν και το βιβλίο του. ΞΕΡΩ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΗΤΑΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΨΕΙ ΦΩΤΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝΩΣΕΙ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ.

Το ότι τα ξέρω όλα αυτά, και όμως ασχολούμαι μαζί του, είναι νομίζω η υπέρτατη απόδειξη της ανιδιοτέλειας και της ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑΣ μου.


Μαύρος Γάτος Αληθινός

29 Μαρ 2006

ΕΊΜΑΙ ΑΝΈΚΔΟΤΟ...

ΚΚ Πιτσιρίκον...ενταύθα.

Αναρωτιέμαι αν σού πέρασε καν από το μυαλό (που έχεις), ότι για να έχουμε στραφεί τόσο πολλοί άνθρωποι εναντίον σου, ίσως η μόνη αιτία να μην είναι η μικροψυχία μας.
Η άποψή μου, θεώρησέ την όσο μικρόψυχη θέλεις (αφού στη δική σου γλώσσα μικρόψυχος είναι οποίος δεν σε λιβανίζει και δεν ανέχεται τον φασισμό σου),
είναι ότι θα μείνεις στην ιστορία, σαν ο πρωτοπόρος έλληνας μπλόγκερ, που αφού ανέβηκε στην κορυφή, και κέρδισε τα έντυπα, καβάλησε το καλάμι, και έχασε όλους τους υπόλοιπους, αλλά και τον εαυτό του.

Θά σού απαντούσα στο δικό σου blοg, αλλά πρώτον από τότε που αντιλήφθηκα τι είδους λογοκρισία πέφτει στα σχόλιά σου αποφάσισα να μην σε ξανασχολιάσω. Δεύτερον είμαι εκτός γραφείου και γράφω από κινητό.

Λαμπρούκομ' βάψ'τα μαύρα... Δεν μας παίζουνε λέει οι εκδόται επειδή.. την έχουμε μικρή...
Την ψυχή βρε κουτό, όχι την άλλην...
Είμαστε λέει μικρόψω.. Σόρρυ μικρόψυχοι, δι αυτό οι κκ Εκδότε δεν μας παίζνι. Στό'χα πει εγώ ότι έτσι που πάμε θα γίνουμε ανέκδοτα...
Άντε βρε μην κλαις, άμα με το καλό βγεις νομάρχης θα εκδοθούμε αρχοντικά και Νομαρχιακά.
Σ;)))))))))))

ΑΥΤΟΨΙΑ




ΑΥΤΟΨΙΑ.

Η διαδικασία είναι ρουτίνα. Πάντα η ίδια.

Γδύνεται τελείως το πτώμα. Επισκόπηση.

"Άρρεν, αγνώστων στοιχείων, 30-40 ετών, καυκάσιος. Ώρα θανάτου, άγνωστη. Απουσία εκδορών, εκχυμώσεων, φανερών τραυμάτων". Για τα κρυφά, πού να ξέρουν.

Γίνεται μια στεφανιαία τομή στο κεφάλι, μέσα στα μαλλιά. Με το ηλεκτρικό δράπανο χαράζεται γύρω γύρω το κρανίο, και ανοίγει σαν καπάκι. Βγαίνει ο εγκέφαλος. Ζυγίζεται. Δεν του λείπουν τα 21 γραμμάρια, εδώ είναι. Κόβεται φέτες. "Απουσία ενδείξεων τραυματισμού ή ενδοκρανιακής αιμορραγίας. Εξάγωνο του Willis κατά φύση".

Χαράζεται κάθετα ο λαιμός, το στήθος, η κοιλιά, με μια μονοκόμματη μαχαιριά. "Λάρυγγας και τραχεία ελεύθερα ξένων σωμάτων. Απουσία οιδήματος". Από την τραχεία ανέπνεε και αναστέναζε. Με τον λάρυγγα, όπως και με τα μάτια, μιλούσε, αλλά τα μάτια, δεν θα εξεταστούν ιδιαίτερα, δεν ενδιαφέρουν τώρα αυτά. Τώρα τέμνεται το στέρνο, με το κλαδευτήρι, κι ανοίγεται ο θώρακας. "Απουσία ενδοθωρακικής αιμορραγίας".

Ξερριζώνεται η καρδιά. Ζυγίζεται. "Μέγεθος και βάρος κατά φύση". Και νόμιζε πως είχε μεγάλη καρδιά. Κόβεται φέτες. "Απουσία ενδείξεων χρόνιας ή οξείας ισχαιμίας μυοκαρδίου, ή άλλης μυοκαρδιοπάθειας. Στεφανιαίες αρτηρίες χωρίς αξιόλογες αλλοιώσεις. Πνεύμονες και μεγάλα αγγεία κατά φύση". Βέβαια, δεν κάπνιζε, ζούσε υγειινά, αλλά πού να τα ξέρουν αυτοί αυτά.

"Απουσία ενδοκοιλιακής συλλογής". Τομή στο στομάχι. "Στόμαχος κενός". Βγαίνει, ζυγίζεται, τεμαχίζεται το συκώτι. "Όψη και βάρος του ήπατος κατά φύση, απουσία φανερής βλάβης του ηπατικού παρεγχύματος". Ούτε έπινε. "Λαμβάνεται δείγμα για τοξικολογική εξέταση". Μήπως πήγε από κανένα δηλητήριο, από αυτά που ανιχνεύονται.

Αφαιρούνται και κόβονται στη μέση οι νεφροί. "Νεφροί χωρίς παθολογικές αλλοιώσεις".

Τέλος της νεκροτομής.

"Αιτία θανάτου: άγνωστη". Ξαναμπαίνουν όλα, όπως όπως, στην θέση τους. Ράβεται πρόχειρα το δέρμα, με την χοντρή τη σακοράφα, και τον σπάγγο. Ντύνεται το άψυχο κορμί. Έρχονται τα κοράκια να το πάρουν. Δεν υποψιάζονται, ούτε ποτέ θα μάθουν, ότι πέθανε από έρωτα.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2006

CAME FROM PASSION, AND YOU GAVE IT A NAME



"Belladonna" (4,0MB)
UFO




Oh Belladonna, never knew the pain
Maybe Ι'm crazy, maybe it'll drive me insane
The open letter just carelessly placed
And your moving silence,
The tea so delicately laced

Οut of reach, out of touch
How you've learned to hate so much

Came from passion, and you gave it a name
The fingers of poison like needles in the drivin' rain
So smile discreetly as you watch with such grace
Now I must slip away, but can you forget my face


28 Μαρ 2006

ΕΦΗΒΟΣ


ΕΦΗΒΟΣ

Μέσα απ’των ματιών σου τις κόρες, λάμπει ανθισμένη η Αγνότητα
Χρώματα διασπούν το σκοτάδι, κι η Ύπαρξη, αλλάζει ποιότητα

Όταν απαιτείς την Αλήθεια, λόγια σού ψελλίζουν ηλίθια
«σκύψε, χαμηλά το κεφάλι, πρέπει να σού γίνει συνήθεια»


Μα ποτέ, κανείς,

ποτέ, κανείς, δεν βρήκε την Αλήθεια κοιτάζοντας χαμηλά

Αν υπάρχει
αν υπήρξε ποτέ κάποια Αλήθεια
κι εάν ποτέ κανείς την άγγιξε

ήταν ένα παιδί με αστραφτερά μάτια
που δεν φοβόταν τίποτα
γιατί δεν είχε τίποτα να χάσει
γιατί δεν ήθελε να έχει τίποτα να χάσει

εκτός από δυό μάτια

Δυό μάτια να κοιτάνε στα μάτια
δυό μάτια να ρουφάνε τον κόσμο
δυό μάτια να καίνε
δυό μάτια, να τολμούν να γελούν και να κλαίνε


Αν τα έχεις δει αυτά τα μάτια, τα θυμάσαι
αν τα έχεις δει αυτά τα μάτια, τα φοβάσαι
γιατί εσύ, έχεις πολλά να χάσεις, και λυπάσαι

Θά’θελες να μπορείς να αγαπάς, αλλά απέχεις
Και καταστρέφεις ό,τι δεν αντέχεις

Τα μάτια σου, διηθημένα - πόσον καιρό! - απ’το σκοτάδι
δεν βλέπουν τις πολύχρωμες αχτίδες, που σκορπίζουν στον κόσμο
αυτού του παιδιού οι πύρινες ίριδες


Περιχαρακωμένος στη φωλιά σου
χαντακωμένος στην άθλια βολεψιά σου
ευνουχισμένος ευνουχίζεις, δυστυχισμένος δυστυχίζεις


Μην το εξαπατήσεις, αυτό το παιδί

Μην το χρησιμοποιήσεις, αυτό το παιδί
Μην το εκπορνεύσεις, αυτό το παιδί, καταραμένε, μη

Λούφαξε, τώρα
έρχεται, από ώρα σε ώρα
το παιδί με τα πύρινα μάτια, το παιδί σου
να σού δείξει ξανά χρωματιστή τη ζωή σου
Μην τα βάλεις μαζί σου
(θυμήσου, ήταν κάποτε εσύ)

Γύρισε πίσω,
στη Ζωή.


Μαύρος Γάτος 1-1-1996
Αφιερωμένο στους υποψηφίους των Γενικών Εξετάσεων

ΕΣ ΓΗΝ ΕΝΑΛΙΑΝ ΚΥΠΡΟΝ...

...ζουν ένας λαμπερός Ήλιος και μια μαγική Σελήνη...


Κάθε μέρα για τον Ήλιο είναι γιορτή,
αλλά για τον Ήλιο της Κύπρου, και για όλους εμάς τους φίλους του,
Σήμερα, είναι ακόμα πιό μεγάλη γιορτή!

Ο Ήλιος σήμερα γιορτάζει,
όπως κάθε Μέρα, αλλά Σήμερα ακόμα πιό πολύ,
την Πρώτη Μέρα της Ζωής του!


Ας είναι η Μέρα αυτή Ηλιόλουστη! Κάθε Μέρα, και Σήμερα, ακόμα πιό πολύ.

Ας είναι Απολλώνια, και Διονυσιακή, και γεμάτη Αγάπη!

Κι επειδή ιδιόκτητον Γαλαξιακόν Αστρόπλοιον δεν διαθέτομεν...
Να μια διχτυακή αφιέρωση, από τον Μαυρόγατο,
για τον Δύοντα Ανατέλλοντα,
και για τις αγαπημένες του Σελήνη και Νεφέλη:



27 Μαρ 2006

WHO, ME?


Ε, αφού μάς κάρφωσαν που μάς κάρφωσαν...Σ:)))))))))))
Αποκαλύπτομεν την θέσιν μας επί του χάρτου:



26 Μαρ 2006

NOW I MUST SLIP AWAY, BUT CAN YOU FORGET MY FACE?



UFO, Belladonna (4,0MB)



Oh Belladonna, never knew the pain
Maybe Ι'm crazy, maybe it'll drive me insane
The open letter just carelessly placed
And your moving silence,
The tea so delicately laced

Οut of reach, out of touch
How you've learned to hate so much

Came from passion, and you gave it a name
The fingers of poison like needles in the drivin' rain
So smile discreetly as you watch with such grace
Now I must slip away, but can you forget my face


Κρυώνω

ΜΆΝΑ ΚΟΥΡΆΓΙΟ

(στον νεαρό στρατιώτη)
-Νά γιατί σού λέω,τράβα το σπαθί σου, στήσου εκεί και καρτέρα τον. Φτάνει να το λέει η καρδιά σου, και η οργή σου νά'ναι όσο χρειάζεται μεγάλη. Αν είναι οργή που ξεθυμαίνει εύκολα, τότε κοπάνα την, κι ας έχεις και το δίκιο με το μέρος σου.


(στον στρατολόγο, που προσπαθεί να δελεάσει τον γιό της Άιλιφ να καταταχτεί, με μεγαλοστομίες και υποσχέσεις)
-Είπε ο ψαράς στο σκουληκάκι: "πάμε να ψαρέψουμε!"

Μπέρτολτ Μπρεχτ, "Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της"

25 Μαρ 2006

ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΒΡΕΧΕΙΣ;;;;;

Γιατί, ρε, βρέχεις;

Ξέρεις πόσες και πόσες πωλήτριες των δώδεκα ωρών την ημέρα και των 400 Ευρώ το μήνα, περιμέναν πώς και πώς να πιούν έναν ανοιξιάτικο καφέ;

Ξέρεις πόσοι δούλοι των Εταιρειών περιμέναν πώς και πώς μιά λιακάδα, για να αναπνεύσουν;

Ξέρεις πόσα παιδάκια περίμεναν πώς και πώς να παρελάσουν;

Πόσοι περίμεναν να δούν τα παιδιά τους να παρελαύνουν;


Πού θα παρέλαυνε, όμως, αλήθεια, φέτος, ο μικρός Άλεξ;

Πού θα παρέλαυναν τα 21 παιδιά του Λυκείου Μακροχωρίου;


Πού θα παρέλαυνε το Παιδί
που πεθαίνει κάθε πέντε λεπτά
από ΠΕΙΝΑ;

Φτου σου, ρεζίλη. Ξαναφτού σου.

Tlaloc (Τλάλοκ), ο Θεός της Βροχής των Αζτέκων


*Μετά από ΑΝώριμη πρωινή σκέψη, αποφάσισα να μην αποσύρω την χτεσινή μου πηγαία εξομολόγηση. Να μην αυτολογοκριθώ.

ΛΑΜΠΡΟΥΚΟΜ', ΚΑΛΟΜ', απαγορεύεται να σχολιάσεις από Αραφάτ και πέρα!

Καλό βροχερό Σ-Κ

ΘΎΕΛΛΑ

Μες το μυαλό μου τώρα μαίνεται μια μπόρα
ουρλιάζει ο Άνεμος, βροντές, και αστραπές
κι ό,τι αγαπούσα, κι ό,τι πίστευα, κομμάτια
πίσω απ'τά έκπληκτα, τ'ανήμπορά μου μάτια

Μες το μυαλό μου ήσουν, Ήλιε μου, κι εσύ
κι έπιανες χώρο δυσανάλογα μεγάλο
θρύψαλλα πια, μες τα σκουπίδια θα σε βάλω
πριν να χαράξεις, και με κόψεις σαν γυαλί


Μαύρος Γάτος
Μαύρος, είπαμε...

Cοnfections ΧΧΙ

Την παίρνει στην αγκαλιά του
Λαμπρές ανταύγειες διασταυρώνονται για μια στιγμή
Στις ωμοπλάτες στους ώμους στα στήθη
Και κρύβονται σ'ένα σύννεφο


Βάζει το χέρι της στην καρδιά του
Χλωμιάζει τρέμει
Ποιός φώναξε;

Αλλά αν αυτός ζει ακόμα
θα τον ξαναβρούμε
σε μιάν άγνωστη πόλη.


Paul Εluard
μετάφραση από τα γαλλικά: Μαύρος Γάτος
για τον ΜΊΛΤΟ
καληνύχτα σας.

ΤΗΣ ΈΓΡΑΦΑ,ΤΌΤΕ..


Το αριστερό μου χέρι στην κλειτορίδα σου
και το δεξί στη δεξιά θηλή σου
έκλεισαν το κύκλωμα
και μες το βραχυκύκλωμα

χάνεις τον κόσμο, κι εγώ μαζί σου

2/2005

ΤΗΣ ΈΓΡΑΦΑ,ΤΌΤΕ..



(τραγούδι)

Θα φυσάει Βοριάς, και θά'χει κυματάκι
κι εσύ θα μού γελάς

θα φυσάει Νοτιάς,
θα λάμπει το νησάκι
και θα μού τραγουδάς

θά'ναι σα γιορτή
γυμνό το φεγγαράκι
κι εσύ θα μ'αγαπάς

ένα, εγώ κι εσύ
και το καλοκαιράκι
θα χαίρεται για μας


Μήλος, 28 Αυγούστου 2004
για την Φ, το Φ μου

ΤΗΣ ΈΓΡΑΦΑ,ΤΌΤΕ..


(τραγούδι)

Ξύπνησα, και σ'έχω αγκαλιά
είναι το κορμί μου μια φωλιά
κι εσύ κοιμάσαι
γύρω, νύχτα, κρύο, ερημιά
πλάσματα σκληρά, αρπακτικά
καραδοκούν, μα δε μπορούν
στην αγκαλιά μου, γλυκά κοιμάσαι...

2004
για την Φ.
το Φ. μου

ΤΗΣ ΈΓΡΑΦΑ,ΤΌΤΕ..


Τελειώνει η μέρα, και σ'αγαπάω
αρχίζει η νύχτα, και σε ποθώ

σε κάθε βλέμμα σ'αναζητάω
με κάθε λέξη μου σού μιλώ

γιατί σε σένα έχω πιστέψει
όλοι μου οι φόβοι έχουν χαθεί
έχει κι ο Θάνατος ημερέψει

στην αγκαλιά σου, ξεχνώ το Χρόνο
μη με αφήσεις ποτέ μου μόνο

γιατί σε σένα έχω πιστέψει
στην αγκαλιά σου θέλω να ζω
και αν σε χάσω,
θ'αφανιστώ...

φθινόπωρο 2004
για την Φ.
το Φ. μου

ΤΗΣ ΈΓΡΑΦΑ,ΤΌΤΕ..


Έλα μαζί μου
να ταξιδέψουμε σε άγνωστες θάλασσες
σε ξεχασμένα μονοπάτια
σε μακρινούς, απρόσιτους τόπους
σε νέους τρόπους

Έλα μαζί μου στη χαρά και στη λύπη
στο γλυκό καρδιοχτύπι
στο θυμό, στο χαμόγελο, στην απελπισία
έλα μαζί μου, στην ευτυχία
έλα μαζί μου στη ζωή μου, αγάπη μου
αγάπη μου


μαύρος γάτος
ιανουάριος 2004
για την Φ.
(το Φ. μου)

ΤΏΡΑ


Τώρα, δε βιάζομαι πια
βιαζόμουν να έρθω σε σένα
Δεν χαίρομαι πια
χαιρόμουν να σε κάνω να γελάς
Δε ζω πιά
γιατί δίπλα σ'εσένα μόνο ζούσα.


Μαύρος Γάτος 2005
για τη Φ.
(το Φ. μου)

ΤΗΣ ΈΓΡΑΦΑ,ΤΌΤΕ..


Έζησα, άραγε, πριν σ'αγαπήσω;
Μέσα στο στήθος μου ανασαίνε, ποιός;
Ποιός περιέφερε τα βήματά μου, σε ποιούς δρόμους;
Ποιός την υπέφερε τη μοναξιά μου, με ποιούς τρόμους;


Έζησα, άραγε, πριν σ'αγαπήσω;
Και αν σε χάσω, σε ποιόν ξένο θα ξεφτίσω;


Μαύρος Γάτος
Φθινόπωρο 2004
για την Φ.
(το Φ. μου)

ΦΊΛΟΙ κ ΕΧΘΡΟΊ

"Να επιλέγετε τους φίλους σας με προσοχή. Οι εχθροί σας, θα σας επιλέξουν από μόνοι τους".

Γιασέρ Αραφάτ

24 Μαρ 2006

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ

Μιά αφίσα που φωτογράφισα στο Παρίσι τον Ιανουάριο
Lamy είναι το όνομα του καλλιτέχνη



Η ΔΥΝΑΜΗ
Αφιερωμένο σε όλους τους Φίλους που γνώρισα μέσω του Hμεροδιχτυού


Είναι στιγμές που νιώθω πάρα πολύ αδύναμος.
Πάρα πολύ μόνος.
Πάρα πολύ απελπισμένος.
Πάρα πολύ κενός.

Είναι όμως, και κάτι άλλες στιγμές,
που μέσα από την κόλαση,
ξεχωρίζω αυτά που δεν είναι κόλαση,
και δεν είναι καθόλου λίγα.

Είναι κάποιες μαγικές εικόνες
Είναι κάποιες μουσικές

Είναι κάποιες φωνές

Είναι κάποιοι Άνθρωποι

Που στη μέση της Κόλασης
Δεν είναι Κόλαση

Είναι Δύναμη, είναι Χαρά, είναι Ευτυχία

Κάτι στιγμές
που θυμάμαι
ότι δεν είμαι το μόνο παράξενο παιδί σ'αυτόν τον κόσμο.

Και η Ζωή, αποκτά νέο νόημα και αξία.

Σας ευχαριστώ.
Μαύρος Γάτος


Ο Μέγας Χαν ξεφύλλιζε στον άτλαντά του τους χάρτες των πόλεων που απειλούν μέσα στους εφιάλτες και τις κατάρες: Ενόχ, Βαβυλώνα, Γιάχου, Μπούτουα, Γενναίος Νέος Κόσμος.

Είπε:

« Όλα είναι ανώφελα, αν ο τόπος της τελικής άφιξης δεν μπορεί παρά να είναι η Κολασμένη Πόλη, κι είναι εκεί που μας τραβάει το ρεύμα, με κύκλους που ολοένα και στενεύουν.»

Και ο Μάρκο Πόλο απάντησε:

«Η «Κόλαση» των ζωντανών, δεν θα υπάρξει.

Αν υπάρχει μία Κόλαση, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η Κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλυτώσεις από το μαρτύριό της.

Ο πρώτος είναι εύκολος για τους περισσότερους: δέξου την Κόλαση, και γίνε μέρος της, έτσι που να μην την βλέπεις πιά.

Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος, και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε να ξεχωρίζεις ποιός και τι, στη μέση της Κόλασης, δεν είναι Κόλαση, και κάνε να διαρκέσει, δώσε του χώρο».

Ίταλο Καλβίνο, «Οι αόρατες πόλεις», 1972

Ίταλο Καλβίνο

23 Μαρ 2006

ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΚΙ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ, Σ' ΕΝΑ ΠΑΡΚΟ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ



Ένα πάρκο με θέα στον κάμπο.

Μετά την ελαφριά ανοιξιάτικη βροχή, η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, διάφανη, κρυστάλλινη. Ο κόσμος μοιάζει με μια τεράστια ζωγραφιά στο φως του απογευματινού Ήλιου, που ξεπροβάλλει σιγά σιγά πίσω από τα σύννεφα, αποκαλύπτοντας και αναδεικνύοντας τ' ανοιξιάτικα χρώματα των οπωρώνων του κάμπου και το πράσινο των γύρω κατάφυτων βουνών.

Τα σύννεφα δεν απειλούν πιά, έκαναν το καθήκον τους εδώ, τώρα απομακρύνονται σε διάφορες κατευθύνσεις - ανοιχτόχρωμα σύννεφα σε σκούρο φόντο, σ΄έναν ουρανό από διάφορες αποχρώσεις του μπλέ και του γκρι. Κάπου στο βάθος βρέχει.

Δυό έφηβοι, μερικά χρόνια πριν ενηλικιωθούν.

Ερωτοτροπούν σαν περιστέρια. Κάθονται πλάι πλάι, πότε στο ένα παγκάκι, πότε στο άλλο, κυνηγιούνται, παίζουν σαν μικρά παιδιά, κάτι λένε, γελάνε δυνατά.

Ξαφνικά το αγόρι δίνει έναν πήδο, και μπαίνει μέσα στα παρτέρια, δίπλα στον γκρεμό. Επικεντρώνει την προσοχή του στη χαμηλή βλάστηση, αδιαφορώντας φαινομενικά για το κορίτσι. Εκείνη τον κοιτά για μερικά δευτερόλεπτα απορημένη. Στο τέλος δεν αντέχει, τον ρωτάει:

-Τι ψάχνεις;

-Κάποτε είχα χάσει εδώ ένα πεντάλεπτο, απαντάει αυτός. Μάλλον το έχασα για πάντα…

Το γέλιο του κοριτσιού είναι καθαρό, διάφανο, κρυστάλλινο. Γελά όπως μόνο τα διάφανα και κρυστάλλινα κορίτσια ξέρουν να γελούν.

Την έκανε να γελάσει.

Μπορεί να έχασε ένα πεντάλεπτο, για πάντα, όμως μπορεί να κέρδισε ένα κορίτσι. Ίσως την έκανε να τον ερωτευτεί. Αυτήν την ίδια μαγική στιγμή, που την έκανε να γελάσει.

Καμμία ιστορία δεν θα το καταγράψει ποτέ. Ένα ανώνυμο κορίτσι κι ένα ανώνυμο αγόρι ερωτεύονται σ'ένα πάρκο, ένα απόγευμα μετά τη βροχή. Τώρα, και πάντα.

Ένας αθέλητος ωτακουστής κάθεται στο διπλανό παγκάκι. Χαμογελά.

Το χαμόγελό του κρύβει τη θλίψη του, για τα τόσα πεντάλεπτα, δεκάλεπτα, ώρες, μέρες, χρόνια,

που έχασε, για τον Έρωτα, για πάντα .

Ή μήπως όχι;


23/3/2006

ΜΕΣΗΜΕΡΙΝΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ 2



...Χάνοντας τις αισθήσεις της τη μία μετά την άλλη, η Ιωάννα δεν αισθανόταν πια ούτε κρύο, ούτε πείνα ή δίψα, και δεν είχε ανάγκη από αληθινό ύπνο. Είχε αφεθεί να σβήσει.

Ήταν μια αυτοτιμωρία. Κανείς δεν την πίεσε ποτέ, τουλάχιστον εμφανώς, να κάνει οτιδήποτε στη ζωή της. Εκείνη αποφάσιζε πάντα για την τύχη της. Μόνο που η απόφαση που έπαιρνε ήταν αυτή που περίμεναν οι άλλοι ότι θα πάρει. Δε θέλησε πότε να δυσαρεστήσει τους συγγενείς, τους φίλους, τους γείτονες. Έπρεπε να είναι πάντα "καλή", για να την αγαπούν.
Τώρα, σ'αυτή την εσχατιά της γης, κάνοντας το χέρι του Θεού, αφηνόταν στην ερημιά της...

"Η μεγάλη πράσινη", σελ. 70

ΑΓΆΠΗ Κ ΦΌΒΟΣ 2





... Η Ιωάννα έγινε ένα ιδιαίτερα λογικό και υπάκουο παιδί, όχι από ιδιοσυγκρασία, αλλά από φόβο. Από φόβο κι αγάπη. Από το φόβο της απώλειας της αγάπης. Έτσι, η αγάπη έγινε φόβος.
"Η μεγάλη πράσινη", σελ. 22

Η ΜΕΓΆΛΗ ΠΡΆΣΙΝΗ



"Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όταν μιλούσαν για τη θάλασσα, έλεγαν: η μεγάλη πράσινη. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έπλεαν το Νείλο, αλλά φοβήθηκαν την ανοιχτή πράσινη θάλασσα. Δεν τόλμησαν. Δεν έγιναν ποτέ θαλασσοπόροι. Έβαλαν τους Κρήτες να τους κάνουν το εμπόριο και τη ναυτιλία.
Η μεγάλη πράσινη είναι η πρόκληση που δεν αποδεχθήκαμε ποτέ.
Όλες οι τολμηρές ιδέες που δεν πραγματοποιήσαμε.
Όλα τα τολμηρά ταξίδια που δεν κάναμε.
Όλοι οι έρωτες που ονειρευτήκαμε.
Η μεγάλη πράσινη είναι η ελπίδα ότι κάποτε θα τολμήσουμε".
Από το οπισθόφυλλο
του πολύ-αγαπημένου βιβλίου
"
Η μεγάλη πράσινη"
της Ευγενίας Φακίνου
Εκδόσεις Καστανιώτη

22 Μαρ 2006

«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ», ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΠΟΥΠΟΥΛΟ

(ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΑ ΨΗΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ)


Σε μια κάπως απόμερη γειτονιά, μιας μικρής επαρχιακής πόλης.

Εκείνη, περπατά αργά, κάπως αδέξια. Ένα έμπειρο μάτι, αναγνωρίζει το χαρακτηριστικό βάδισμα αυτών, που βρίσκονται υπό την επήρεια ένος κοκταίηλ από ψυχοφάρμακα.

Δείχνει γύρω στα σαρανταπέντε, αλλά μπορεί να είναι και πολύ νεότερη. Μεγαλοδείχνει, όπως αρκετοί χρόνια ψυχικά ασθενείς.

Κάποια κιλά παραπάνω, αδιάψευστο σημάδι ανέραστης ζωής. Ένα πρόσωπο, που θα μπορούσε να είναι πολύ ευχάριστο, αν δεν υπήρχαν εκείνα τα μάτια.

Εκείνα τα μάτια,
τα θολά, τα τρομαγμένα. Μάτια φοβισμένου ζώου. Γυναίκα, με βλέμμα αδέσποτου σκύλου.

Εκείνος, σαραντοπενηντάρης. Μοιάζει απλός άνθρωπος, μεροκαματιάρης. Έχει το σκαμμένο πρόσωπο των ανθρώπων του μόχθου.

Η τροχιά του,
τέμνει τη δική της.

Ντυμένος επίσης πολύ απλά, ένα τζην, ένα μπουφάν, περπατά βιαστικά, νευρικά, κάπου τον περιμένουν. Διασταυρώνεται με την γυναίκα, που δεν την περιμένουν πουθενά.

Σταματά στιγμιαία, σταματά κι αυτή. Ο χαιρετισμός του, εγκάρδιος, αλλά τυποποιημένος, το χαμόγελο θεατρικό, στυλιζαρισμένο.

«Είσαι καλά;» (χαμογελά πλατιά και αυτάρεσκα)

«Δεν είμαι πολύ καλά...»

Η φωνή της είναι απόλυτα ταιριαστή με το βλέμμα της και με την όλη παρουσία της. Κομματιασμένη, σαν ένα κρυστάλλινο βάζο που έπεσε από το ράφι. Αργή. Κυματιστή. Αχνή και υπόκωφη, σαν να έρχεται από κάπου αλλού, πολύ μακριά.

Αιφνιδιασμένος, ο άντρας αντιδρά με απροκάλυπτη αμηχανία. Μέσα σε ένα εξαιρετικά μακρόσυρτο δευτερόλεπτο, το χαμόγελό του, παραμένοντας μέσα στα πλαίσια του χαμόγελου, όσον αφορά την σύσπαση των μυών του προσώπου, μετατρέπεται σε ενοχλημένο ερωτηματικό, μετά σε δυσπιστία, μετά σε τρόμο. Τα μάτια γουρλώνουν και κοιτάνε πιο προσεκτικά, κάτι αντιλαμβάνεται, κάτι μαντεύει, αλλά δεν θέλει να πάει παραπέρα από τον τυπικό χαιρετισμό. Ίσως δεν ενδιαφέρεται, ίσως δεν προλαβαίνει, πάντως η μη αναμενόμενη κι ενοχλητική απάντηση, δεν τον αφορά.

Όλα αυτά, θυμίζω, διαρκούν λιγότερο από ένα παγωμένο δευτερόλεπτο.


Κι έτσι, τα έκπληκτα αυτιά, κάνουν πως δεν άκουσαν, τα έκπληκτα μάτια, κάνουν πως δεν είδαν. Η έκπληκτη καρδιά, υψώνει αμυντικά τείχη. «Γιατί δεν σέβεσαι τους κανόνες του παιχνιδιού; Eίπαμε, από εμένα, ό,τι θέλεις, αρκεί να μη μου το ζητήσεις ποτέ», θα μπορούσε να λέει, μέσα από το βλέμμα.

Μετά από αυτήν την αμήχανη παύση, ο χρόνος ξαναρχίζει να κυλά.

Η γλώσσα ψελλίζει, από κεκτημένη ταχύτητα, έναν ακατάληπτο απόηχο, από αυτά που είχε έτοιμα σαν ανταπάντηση, στο αναμενόμενο, πλην όμως ακυρωθέν, «καλά, εσύ»…


Και ο καθένας, κι εγώ μαζί, συνεχίζει τον Δρόμο του.

Stray Feather, "Αδέσποτο Πούπουλο"

ΑΝΑΚΟΜΙΔΉ


Κρανίο. Κενό. Περιείχε, κάποτε,μυαλό.
Θώρακας. Κενός. Περιείχε, κάποτε,καρδιά.
Λεκάνη. Κενή.
Περιείχε, κάποτε,
ανομολόγητες ονειρώξεις,
και παιδιά,
που δεν γεννήθηκαν πότε.

Το βουβό τους κλάμα, φραγγελώνει τη Σιωπή

την ώρα που οι παλαιοί νεκροί
ολοκληρώνουν, μόνοι τους
την ανακομιδή τους.

Λίγο πιο πέρα, ουρλιάζοντας
χυμάνε τ'αυτοκίνητα
στην ανηφόρα.

21 Μαρ 2006

ΑΓΆΠΗ ΚΑΙ ΦΌΒΟΣ

ΜΕΣΗΜΕΡΙΝΑ ΑΝΑΓΝΏΣΜΑΤΑ μέσω του του κινητού μου
Πολλά από τα σύγχρονα προβλήματα μεταξύ συντρόφων, δημιουργούνται εξαιτίας των τριών παρακάτω λόγων:

1. Σήμερα, κάποιος επιλεγεί αυτόβουλα τον άλλον, συνδέεται εθελοντικά μαζί του. Σε περιόδους κρίσης, εύκολα αναρωτιέται αν έπραξε σωστά. Μια σχέση διαλύεται έτσι πολύ πιο εύκολα απ'ότι παλιότερα, όταν μπορούσε κάποιος να σκεφτεί: "είμαστε ταγμένοι ο ένας για τον άλλον", και "ο παπάς μας ένωσε στο όνομα του Θεού".

2. Η αξίωση από τον σύντροφο να αποτελέσει το αντίβαρο για όλα τα δεινά του κόσμου, και όχι απλά να περιποιηθεί και να χαιδέψει τις πληγές μας.

3. Ο σύντροφος αντιπροσωπεύει εν μέρει τον ίδιο μας τον ίσκιο, με τον οποίο έχουμε σήμερα πολύ λιγότερη σχέση,απ'ότι οι πρόγονοί μας. Ειδικά στα ζητήματα που προκαλούν επανειλημμένα προβλήματα μεταξύ δύο συντρόφων, η αιτία μπορεί να είναι ότι ο ένας ενσαρκώνει την απωθημένη σκιά του αλλού.

από το βιβλίο "Αγάπη και φόβος" του Στεφαν Λερμερ
Εκδόσεις Γλάρος

ΣΤ'ΑΡΜΑΤΑ! ΣΤ'ΑΡΜΑΤΑ! ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ! ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚ(ι)Α!

Τέσσερις σεσημασμένοι Επαναστάτες:
Ο Λένιν, ο Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα, και ο Λίνουξ...


Μόλις επέστρεψα στο κατάστρωμα,
εεε στο οδόστρωμα, εεεε στο οδόφραγμα,
συναγωνιστές και συναγωνίστριες.


Κάποτε, η Επανάσταση ήταν υπόθεση των ξεβράκωτων (Γαλλική, "sans-culottes")
Μετά, ήρθε η Επανάσταση των Μπολσεβίκων (Ρωσική)
Ακολούθησε η Επανάσταση των Λουλουδιών (ο Μάης του'68)

ΚΑΙ ΤΩΡΑ
ΗΡΘΕ, ΠΙΑ, Η ΩΡΑ


Για την Επανάσταση των Μλό(γ)κων και των κουμπιών
(των πλήκτρων, "αυτών που πλήττεις"...)


Η "Επανάσταση" που βάζει στη σελίδα της banners ενάντια στην φτώχεια,
αλλά δεν κουνά το δαχτυλάκι της
που στέλνει email για τον μικρό που "το χρειάζεται επειγόντως,
αλλά δεν πηγαίνει να δώσει αίμα
που γράφει, διαβάζει, και σχολιάζει για το ποδόσφαιρο,
αλλά δεν παίζει μπάλα
που μιλάει, πόσο όμορφα, πόσο ερεθιστικά, πόσο έντονα,
πόσο ξεδιάντροπα, καμμιά φορά,
για τον Έρωτα
αλλά κοιμάται Μόνη...

ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ, αυτή η Επανάσταση,
πολύ-αγαπημένη μου Μιραντολίνα,
τι;;;;



Εγώ λέω, το πολύ πολύ, κανένα Firefox 2.0, κανένα πιό σταθερό λειτουργικό...
καμμιά πιό γρήγορη σύνδεση...

Και μοναξιά, τόσο πολλή μοναξιά...
Πολύ καλά κρυμμένη, είναι αλήθεια.
Και αυτό είναι το πιό τραγικό.


Λες να φταίει που είμαι Μαύρος, που τα βλέπω έτσι Μαύρα;;;


Σας αφήνω τώρα, o Αγώνας με καλεί.
Θα κρατήσω το Μπλό(γ)κο-Οδόφραγμά μου με νύχια και με δόντια.


Αλήθεια, ΠΟΙΑ θα είναι τα πρώτα κεφάλια που θα πέσουν μόλις ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ;;;;;;
(την απάντηση την έχει δώσει ήδη η Composition Doll στου Λαμπρούκου
- το χτεσινό, το σημερινό σας, Κύριε Νομάρχα, δεν μού άρεσε ..;((((

Ηλιόλουστη καλημεσημέρα.

Αλήθεια, φίλοι μου, από το γραφείο σας,
πίσω από το monitor σας,

ΦΑΙΝΕΤΑΙ;;;;;;
Ο ΗΛΙΟΣ, ΛΕΩ,
ΦΑΙΝΕΤΑΙ;;;;;;;


(από το δικό μου, όχι)

(Προτεινόμενη βιβλιογραφία:
"Τα Ρομπότ της Αυγής", "The Robots of Dawn"
του Ισαάκ Ασίμωφ.)


Τρεις "σεμνές" παιχνιδομηχανές: Η τελευταία, είναι η νέα Nintendo, η "Revolution"

ΕΝΑ ΧΑΪΚΟΎ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΎ


Κι απέμεινε από τη Βροχή,
μία μικρή λιμνούλα, στο μπαλκόνι

στην αγκαλιά της


κοιμάται τώρα το Φεγγάρι



Μαύρος Γάτος

21 Μαρτίου 2006

Ξημερώματα

20 Μαρ 2006

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ....



1. Αν θέλεις να πετάξεις, πρέπει να έχεις φτερά.

Δεν πειράζει αν δεν το ξέρεις ότι τα έχεις. Δεν πειράζει αν δεν τα χρησιμοποίησες ποτέ. Δεν πειράζει αν είναι τραυματισμένα ή κουρασμένα. Αρκεί να τα έχεις.

Δεν πειράζει, ακόμα και αν σού τα έχουν κόψει, ακόμα κι αν τα έχεις κόψει από μόνος σου. Θα ξαναφυτρώσουν, όταν έρθει ο καιρός. Θα ξαναπετάξεις.


Αν δεν τα έχεις, όμως, δεν γίνεται τίποτα. Δεν θα πετάξεις ποτέ.


2. Αν θέλεις να πετάξεις, πρέπει να πετάξεις το έρμα, κάθε περιττό βάρος. Κάθε τί που σε τραβάει προς τα κάτω. Μνήμες. Ενοχές. Ιδέες. Τον πόνο. Ακόμα και κάποια βαριά, επιβεβλημένα έξωθεν, τεχνητά, και αδιέξοδα, Όνειρα. Κάθε περιττό βάρος. Ακόμα και κάποιους, αναίτια βαριούς, ανθρώπους. Ακόμα και ανθρώπους που αγαπάς.

Σού ακούγεται σκληρό. Είναι καμμιά φορά πολύ σκληρή, η Αλήθεια. Αναίτια βαριοί, είναι οι άνθρωποι, που όση Αγάπη και να τους δώσεις, όσα Φτερά κι αν τους χαρίσεις, ποτέ δεν θα είναι αρκετά, γιατί από την αρχή ένα μόνο προσπαθούν, και πάντα αυτό θα επιδιώκουν, μόνο ένα πράγμα, κι ας μην το καταλαβαίνουν καν οι ίδιοι:

Να σε κρατήσουν κι εσένα καθηλωμένο στη γη, ή, αν ήδη πετάς, να σε γκρεμοτσακίσουν.

Δεν το κάνουν από "κακία", μπορεί και να μην ξέρουν ΤΙ κάνουν. Είναι, όμως, στη Φύση τους. Έτσι ζουν, αυτοί, έτσι μόνο ξέρουν να λειτουργούν, αυτή είναι η μεγαλύτερή τους Ηδονή, η πηγή της Ενέργειάς τους.

Είναι οι άνθρωποι που εγώ τους λέω Βαμπίρ.

Πέτα τους. Μακριά. ΠΕΤΑ. ΜΑΚΡΙΑ.

3. Πρέπει, φυσικά, να το ΘΕΛΕΙΣ, αλλιώς αδύνατον να πετάξεις. Όχι να ΛΕΣ ότι το θέλεις, ούτε και να ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι το θέλεις. Πολλοί είναι εκείνοι που λένε ότι θέλουν να πετάξουν, και κλαίνε με λυγμούς, επειδή λέει, "δεν μπορούν". Η ΑΛΗΘΙΝΉ αιτία που δεν πετάνε, όμως, είναι, ΠΑΝΤΑ, ότι ΤΡΕΜΟΥΝ, στο βάθος, τα ύψη.


4. Αν δεν έχεις τα 1. και 2., αλλά θέλεις, βαθιά, και αληθινά, να πετάξεις, ΜΗΝ πηδήξεις, βρε αδερφέ, βρε αδερφή, από το μπαλκόνι...

Πήγαινε για ψώνια... πιές τα ξίδια σου... πάρε καινούργιο, "φτερωτό", αμάξι... βρες καινούργια/ο γκόμενα/ο... Σε τελική ανάλυση, μπες μέσα σε κανένα αεροπλάνο...

Αλλά να ξέρεις, και να το θυμάσαι,
πως το πέταγμα με τεχνητά φτερά,

δεν συγκρίνεται,
δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ,
μπροστά στο Πέταγμα, με τα Δικά σου,
τα Μοναδικά σου,
Φτερά.


Μαύρος Γάτος Φτερωτός κ Ιπτάμενος
20 Μαρτίου 2006
με αφορμή το φτερούγισμα μιάς Δεκαοχτούρας στο μπαλκόνι μου
Σ;)))))))))))))))))


ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ! Ειδικά οι Άπτεροι. Η Ελπίδα, πεθαίνει τελευταία.

…Και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου κακού την σκάλα
για το ανέβασμα ξανά που σε καλεί

-ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!-

θα αιστανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου, τα μεγάλα!

Κωστής Παλαμάς, «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου»

ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ Φ.

Πέρσι το καλοκαίρι, "Το Αίνιγμα μέσα από τον καθρέφτη"
(" δι εσόπτρου εν Αινίγματι ")


ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ Φ.(1,8ΜΒ)
(ΠΡΟΣΟΧΗ: ΠΡΏΤΗ ηχογράφηση, με αυτοσχεδιασμούς και πολλά λάθη)
(με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος)



Άστρο η ματιά σου, φως, το άγγιγμά σου
σ'έχασα, αλλά δεν το ξεχνώ

τότε, που κοιμόσουν μες την αγκαλιά μου
και φτερούγιζα ως τον ουρανό

έλιωναν τα χιόνια, κι άνθιζαν τα χρόνια
άνθιζα, στο πλάι σου, κι εγώ
ένιωθα τον Χρόνο να νικώ

είχα πια ξεχάσει να γερνώ
είχα πιά ξεχάσει
να γερνώ


Μόλυνες με Τέλος του Έρωτα το βέλος
κι έγινε η Αγάπη μιά πληγή
είπα το Αντίο, μπήκα σ'ένα πλοίο
ξέπλυνα το έσχατο Φιλί

ξέπλυνα το έσχατο Φιλί,
κι άρχισα, ξανά, απ'την Αρχή

κι άρχισα, ξανά,
απ'την Αρχή


Μαύρος Γάτος
19 Μαρτίου 2006

"Τέλος": Ο σκοπός, το τίμημα, το Τέλος.

19 Μαρ 2006

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΥΛΙ, ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!

Δεκαοχτούρα, Tourterelle Turque, Turtledove

Αυτό είναι το ...πρωϊνό μου Κυριακάτικο άρθρο.

Ευχαριστώ την Τεχνο-Μαρία Ραφινάττα , την Μνηστή μου
χάρη στην οποία κατάφερα επιτέλους, βραδάκι πιά,
να ανεβάσω την φωτογραφία...


Η ΔΕΚΑΟΧΤΟΥΡΑ ΜΟΥ

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δηλαδή από τριών χρονών,
έξω από το παράθυρό μου, φώναζε, η δεκαοχτούρα.

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου"

Για πολλά χρόνια, δεν ήξερα καν πώς μοιάζει. Τόσο διακριτική και ντροπαλή είναι.
Κρυμμένη μέσα στα φυλλώματα, ξέφευγε από το περίεργο βλέμμα μου,
(προ)(σ)καλώντας με...

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου"

Απ’ όλα όμως τα σπίτια στα οποία έζησα, απ’ό,που και να πέρασα,
πάντα συνοδευόμουν από αυτό το πουλί, το τόσο διακριτικό, το τόσο ευγενικό,
το τόσο ντροπαλό, μέσα στο μυαλό μου, το τόσο μυστηριώδες.
Την συνάντησα και σε ένα αγαπημένο μου γαλλικό τραγούδι, χωρίς να το ξέρω,
πολύ αργότερα έμαθα τι σημαίνει “tourter-elle”.

Την άκουγα μερικές φορές το πρωί, όταν ξυπνούσα,
αλλά κυρίως την άκουγα τα μεσημέρια που ξάπλωνα,
όταν με νανούριζε γλυκά, με το κάλεσμά της.

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου"

Όταν πρωτοείδα όμως το τωρινό μου σπίτι, όμως, όπου ζω εδώ και πέντε χρόνια
(ρεκόρ για μένα, που έχω αλλάξει περίπου …36 σπίτια, μη ρωτάτε)
με περίμενε μία μεγάλη ευχάριστη έκπληξη.
«Θα έχετε και συγκάτοικο», μού είχε πει ο ιδιοκτήτης, βγαίνοντας στο μπαλκόνι,
και μού έδειξε μια φωλιά,
όπου ένα μικροκαμωμένο, γκριζογάλανο πουλί,
με λεπτό σκούρο ράμφος,
κλωσσούσε.

«Μια δεκαοχτούρα».

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου"

Μού αποκαλύφθηκε λοιπόν, επιτέλους, η φίλη μου. Μαζί με την παρέα της.
Μαζί με το δεκαοχτουράκι της,
που πρωτοπέταξε λίγους μήνες αργότερα από την φωλιά.
Και την αγάπησα ακόμα περισσότερο, την φίλη μου,
το μικρό χαριτωμένο της κεφαλάκι, τον λεπτό της λαιμό, τη διακριτικότητά της.

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου"

Μερικές φορές μού κάνει την τιμή
να βολτάρει για ώρα μπροστά μου, πάνω στο κάγκελο του μπαλκονιού,
συχνά μαζί με τον αγαπημένο της.
Μια από αυτές τις φορές τράβηξα και την φωτογραφία αυτή.

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου"

Η δεκαοχτούρα μου δεν είναι αποδημητικό πουλί.
Στα μεγάλα κρύα, της αφήνω πάντα λίγα ψίχουλα στο μπαλκόνι,
για να την βοηθήσω να επιβιώσει.

Τρόμαξα πολύ με την γρίππη των πτηνών.
Τρόμαξα μη μού την δηλητηριάσουν, την δεκαοχτούρα μου.
Αλλά ανακουφίστηκα όταν έμαθα από επιστημονική πηγή,
ότι δεκαοχτούρες και περιστέρια, δεν κολλάνε.
Ελπίζω να το μάθουν εγκαίρως και αυτοί οι συνήθεις κακοήθεις,
που δηλητηριάζουν τα ζώα.

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου"

Περιστέρια, έχω στο πίσω μπαλκόνι.
Δεν τα πολυσυμπαθώ, χοντρά και θορυβώδη,
αν και είναι ξαδερφάκια με τη δεκαοχτούρα.
Ενώ η δεκαοχτούρα μου, είναι τόσο φίνο πουλί!
Φέτος, μού έφερε και την Άνοιξη.

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου"

Το υποψιαζόμουν ήδη, αλλά λίγο μετά που τράβηξα αυτήν την φωτογραφία, βεβαιώθηκα! Είχε μπει η Άνοιξη:
Η δεκαοχτούρα μου άρχισε να ερωτοτροπεί με τον δεκαοχτούρο της.
Αυτό δεν μειώνει καθόλου την αγάπη μου γι’αυτήν,
ούτε και την δική της Πίστη στην αγάπη μας!
Ούτε και την αμοιβαία μας αφοσίωση.

Είπαμε, άλλο η Αγάπη, άλλο ο Έρωτας!

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου"

Ακόμα και τώρα, που γράφω αυτές τις γραμμές, μού κάνει παρέα.
Πηγαινοέρχεται καμαρωτή πάνω στο κάγκελο του μπαλκονιού, μαζί με το ταίρι της, τσιμπολογάει ό,τι βρει, με κοιτάει κάπου κάπου με μάτι φιλοπερίεργο,
μάλλον θα σκέφτεται "τι τεράστιος Δεκαοχτούρος είναι αυτός πίσω από το τζάμι", κι όταν πιά βαρεθεί το σουλάτσο και την παρατήρηση της Ανθρωπογυάλας,
κάνει ένα φρττττττττττττττ, και τρυπώνει στην φωλιά της,
πάνω από το γείσο της μπαλκονόπορτας.

"Γκουγκούου-χτού, γκουγκούου-χτου, γκουγκούου-χτου!"
= Δεκαοχτώ καλημέρες, στα Δεκαοχτουρίσια!

Δεκαοχτώ Καλημέρες Κυριακάτικες
Σ;))))))))))))))))))
και χαμογελαστές!!!!!!

ΥΓ1 Λόγω των γνωστών προβλημάτων του blogger, αντικαθιστώ τις δικές μου φωτογραφίες με μια πολύ όμορφη που βρήκα στον Γούγλη.

ΥΓ2 Λόγω καθυστερημένου upload, Δεκαοχτώ καλησπέρες Κυριακάτικες, Γατίσιες, και Χαμογελαστές!
Σ;))))))))))))))))))

ΜΗΝ ΞΑΝΆΡΘΕΙΣ

Μην ξαναρθείς στα όνειρά μου
να μού τσακίσεις τη Χαρά
μείνε, για πάντα, μακριά μου
η αγάπη μας, πέθανε πια.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ BLOGGER???????

Δύο εκδοχές του Blogging:

1. Κυριακή πρωί. Χαρά θεού. Ξυπνάς ήρεμα κατά τις δεκαμισί, ανοίγεις (μετά από πολύ καιρό...), την τηλεόραση δίπλα στο κρεβάτι, βλέπεις τον Χριστόδουλο να πουλάει μαγκιά σε καμμιά δεκαριά παρατρεχάμενους και σε καμμιά τριακοσαριά παππούδια, κλείνεις κατεπειγόντως την τηλεόραση, και πριν καλά καλά ξεκινήσεις την ημέρα σου, κάθεσαι και γράφεις το πρωϊνό σου "άρθρο".

Σε είκοσι λεπτά, έχεις τελειώσει, βρίσκεις και μια ταιριαστή φωτογραφία από τις δικές σου, ή μια νέα από τον Γούγλη, κάνεις publish, κάνεις και μια γρήγορη βόλτα στους φίλους σου, και μετά κλείνεις τον υπολογιστή ευχαριστημένος, και ξεκινάς την Κυριακή σου. Σύνολο που ασχολήθηκες με οθόνες και πληκτρολόγια: 30-40 λεπτά.


2. Κυριακή πρωί. Χαρά θεού. Ξυπνάς ήρεμα κατά τις δεκαμισί, ανοίγεις (μετά από πολύ καιρό...), την τηλεόραση δίπλα στο κρεβάτι, βλέπεις τον Χριστόδουλο να πουλάει μαγκιά σε καμμιά δεκαριά παρατρεχάμενους και καμμιά τριακοσαριά παππούδια, κλείνεις κατεπειγόντως την τηλεόραση, και πριν καλά καλά ξεκινήσεις την ημέρα σου, κάθεσαι και γράφεις το πρωινό σου άρθρο. Σε είκοσι λεπτά, έχεις τελειώσει. Βρίσκεις και μια ταιριαστή φωτογραφία από τις δικές σου, ή μια νέα από τον Γούγλη, πάς να κάνεις publish... τίποτα. Αλλάζεις το όνομα της φωτογραφίας, μήπως ο Blogger το βρήκε απρεπές, τίποτα. Αντί για φωτογραφία βάζεις link, τίποτα. Πάς στους ΑΜ προσπαθώντας να το ανεβάσεις εκεί, τίποτα. Τουλάχιστον ένα τέταρτο παιδεύεσαι, το τέταρτο γίνεται μισάωρο, στο τέλος του οποίου η καλή σου διάθεση και η ηρεμία σου έχουν εξανεμιστεί. Και έφαγες και μιάμισι - δυό ώρες, καί η δουλειά σου δεν έγινε.

Και αυτό γίνεται ΠΑΡΑ πολύ συχνά, σήμερα ήταν η πιό ανώδυνη, απλά δεν παίρνει τις φωτογραφίες. Το ποστ για τον pitsirikos μού έσπασε τα νεύρα για πάνω από δυόμισι ώρες (σ'αυτό, είπαμε, μάλλον έβαλε το χέρι της η Διεθνής Συνωμοσία και η Alexa - Alexis, η γκόμενα του pitsirikos.

Ρε παιδιά, εντάξει, είναι τσάμπα, και σας ευχαριστούμε πολύ, αλλά ό,τι είναι τσάμπα πρέπει να είναι και ξεφτίλα, όσον αφορά τις υπηρεσίες που παρέχει;;; Σίγουρα όχι.

Καλή σας μέρα και περαστικά μας

*&&&^&^&%$%^&^^&%*&$%$*%^$*^$%*^$*&

Σ;[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[

&%^(&^%&^*&*(&_()*&_)&_&_&_&$##^%#$&^

υγ Ώρα 12:30, ακόμα δεν παίρνει τις φωτογραφίες...

18 Μαρ 2006

ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ, ΣΤΟ ΔΩΜΆΤΙΟ...




...ΜΕ Τ'ΑΣΤΈΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΔΕΛΦΊΝΙΑ
...
Ο Φαραώ
βαλσαμωμένος
στη σαρκοφάγο του
...
περιμένει
τόσους αιώνες
ν'αναστηθεί
...
κι εγώ
ερωτευμένος
στ'άδειο κρεβάτι μου
...
κοιτάζω
τα φωτεινά δελφίνια
και τ'αστέρια
...
περιμένοντας
να ξαναλάμψω.
...
Μαύρος Γάτος
18 Μαρτίου 2006










ΤΩΡΑ, Ο ΑΝΕΜΟΣ...

Αντίπαρος, καλοκαίρι 2004

Αφιερωμένο στο Μαγισσάκι & στο Νεραϊδάκι του
με πολλές γλυκές ευχές, για γρήγορη ανάρρωση


ΤΩΡΑ, Ο ΑΝΕΜΟΣ (1,4ΜΒ)


Τώρα, ο Άνεμος,
κόπασε


Τώρα, η Θάλασσα,
γαλήνεψε


Δεν κινδυνεύεις, μικρό καΐκι

Μικρό καΐκι, του Λιμανιού



Στίχοι κ Μουσική: Μαύρος Γάτος 2004
Επιτρέπεται (και επιδιώκεται)
η ελεύθερη αντιγραφή

για μη εμπορικούς σκοπούς
με αναφορά του δημιουργού

17 Μαρ 2006

AX, PITSIRIKOS, PITSIRIKOS...

Update, 17 ΙαΝΟΥΑΡΊΟΥ 2007:
Οφείλω μια συγνώμη στον Πιτσιρίκο, έστω και πολύ καθυστερημένη.
Ειδικά μετά τα τελευταία γεγονότα με την Μιραντολίνα φάνηκε καθαρά ότι δεν ήταν ο Πιτσιρίκος η αιτία που δεν είχε αφαιρεθεί το blog του από το Monitor
όταν έγραφα αυτές τις γραμμές...
Όσο για τα υπόλοιπα που τού προσάπτω παρακάτω,
ε, εξακολουθώ να τού τα προσάπτω.


...ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΦΑΣ!

ΒΡΕ ΔΕΝ ΠΑΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΝ ΕΡΧΟΜΑΙ, ΛΕΩ ΕΓΩ, Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ...

Εμπνευσμένο από την γνωστή Μουσικοχορευτική Υπερπαραγωγή :

« Ο Πιτσιρίκος βγαινομπαίνει στο Monitor »

Σε όλα τα καλά κινηματοθέατρα
!!! περιπέτειες- δράση - ξεΤατιάνιασμα !!!
!!! ίντριγκες - σεξ - δράμα - γλέντι - χορός !!!

!ακατάλληλον άνω των επτά ετών!


μια παραγωγή του Ούγου Φώσκολου
(Ζακυνθινού, φυσικά)



*Νέα απελπισμένη προσπάθεια να το ανεβάσω σωστά (ώρα 12)
λόγω της ανωμαλίας στο Blogger

Αυτό το άρθρο, τ’ομολογώ ξεδιάντροπα, αν και όχι τελείως ανερυθρίαστα, είναι μια ελεεινή προσπάθεια να προσελκύσω νέους αναγνώστες, στεναχωρώντας ταυτόχρονα τους παλιούς κι αγαπημένους μου, μια και έχω παρατηρήσει πόσο Τατιάνες είμαστε οι περισσότεροι, ακόμα και πολλοί από τους υπεράνω πάσης υποψίας, και πόσο μας αρέσει το ξεκατίνιασμα, ο αλληλοσπαραγμός, και το θάψιμο.

Ο Δάσκαλός μου, λοιπόν, ο Πιτσιρίκος, ( +ευλόγησον+, που λέει και ο σεβάσμιος Γέροντας FunEl, ως γνωστόν αναλήφθηκε πρόσφατα στους Ουρανούς της Μπλογκόσφαιρας, με Δόξα και Τιμή, εγκαταλείποντας, λέει, τα χαμερπή και basse-classe στέκια του Monitor, που ήταν κατώτερα του δικού Του Μεγαλείου, και στερούνταν και την πιστοποίηση ISO για VIP Bloggers, όπως Αυτός.

O Pitsirikos, λοιπόν, αν και είχε ρίξει μαύρη πέτρα και μαύρη οχιά πίσω του, επανεμφανίστηκε σήμερα τα ξημερώματα εις το βδελυρό Monitor, με θαυματουργό τρόπο. Αλήθεια σας λέω, Τον είδα με τα μάτια μου. Κομπλέ και νταγκλαρέ, ώς ποτέ, είχε μέχρι και την ακατανόμαστη Σφραγίδα του Εξαποδώ Μόνιτορ, "πιτσιρίκος @17/03 02:21". Μέχρι που πήγα και είδα και το άρθρο του, παραβαίνοντας το μπουκοτάζ που μού είχα επιβάλει, όταν είχα σιγουρευτεί τι καθαρματάκι είναι, ο Δάσκαλος. Μέχρι που πήγα και είδα και τις δραματικές του ευχαριστίες στον Βρυπάν, επί τη αναχωρήσει, είδα και τη χαρά του που όλοι τρέξατε, παλιοΤατιάνες, να δείτε γιατί αποχωρεί ο Μεσσίας, είδα και που έτριβε τα χέρια του για τα εισιτήρια που έκοψε η Παράσταση. Μπορείτε να πάτε να δείτε και μόνοι σας, και να ανεβάσετε κι άλλο τα Νούμερά Του, δίνοντας Του λίγη χαρά, του κακομοίρη του πίτσικου Μεσσία.

Είμαι σε θέση να σας παρέχω ολόφρεσκες τις πολύτιμες αυτές αποκλειστικές πληροφορίες, πρωί πρωί, και ενώ όλοι σας κοιμάστε, αφ’ενός μεν γιατί μόλις γύρισα από την δουλειά μου (είμαι περφόρμερ σε live sex show), και αφ’ετέρου χάρη στην ευγενική χορηγία του Θέμου Αναστασιάδη (ονομαστική, Θέμος Αναστασιάδης), της Άννας Βίσση (Άννα Βίσση), του Νίκου Καρβέλα (Νίκος Καρβέλας), της Eurovision (Γιουροβίζιον), του τραγουδιού Everything, του Σάκη Ρουβά (ονομαστική, Σάκης Ρουβάς), της Maria Menounos (Μαρία Μενούνος, ονομαστική … Maria Menounos), του Παρά Πέντε, της Sony Ericsson, της Αμερικάνικης Πρεσβείας (ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ), του σκανδάλου των υποκλοπών (ονομαστική, το σκάνδαλο, οι υποκλοπές), του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, της Χαμάς, της Απεργίας ( η απεργία, στην ονομαστική ) της ΑΔΕΔΥ, του Γεωργίου Ράλλη (Γεώργιος Ράλλης, θεός σχωρέστον), του Γιώργου Παπανδρέου, του Κώστα Καραμανλή, της Ελευθεροτυπίας ( «Η Ελευθεροτυπία»), της Ζέτας Μακρυπούλια, του Ντέμη Νικολαϊδη, του Ανατολιωτάκη, και του Αντώνη Ρέμου.

Παπαριές καμαρωτές δηλαδή, αλλά έτσι με έμαθε να κάνω ο Δάσκαλος μου ο Πιτσιρίκος, πριν αναληφθεί στους Ουρανούς, και πριν ξαναγυρίσει από την πίσω πόρτα, έτσι με έμαθε να κάνω, να χρησιμοποιώ όσο γίνεται περισσότερες λέξεις-κλειδιά από την επικαιρότητα, για να τρελλαίνω τα μηχανάκια αναζήτησης, και να ανεβάζω τα νούμερα (και μετά να ζητωκραυγάζω τον εαυτό μου). Ζήτω!~ Ζήτω! Πάλι έκανα ρεκόρ επισκέψεων και αναγνωστών. Αναγνωστών. ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝΝΝΝΝΝ…. ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝ. Αχχχχχχχχχχχχχ (Ο οργασμός της Αγελάδας). Ζήτω η Αλέξαινα και ο Όττο Ρεχάγκελ.

Βέβαια, υπάρχουν κι άλλες αναγνωστοφόρες λέξεις κλειδιά, αυτές που οδηγούν στον Πιτσιρίκο ας πούμε είναι (κατά φθίνουσα σειρά):

lifo 265 7.41%,
blog 102 2.85%,
athens 63 1.76%,
blogspot 60 1.68%,
pitsirikosblogspotcom 50 1.40%,
2006 48 1.34%,
voice 28 0.78%,
bandoneon 27 0.75%,
wwwpitsirikos 27 0.75%,
gay 21 0.59%,
2005 20 0.56%,
pitsirikosblogspot 16 0.45%,
poustides 15 0.42%,

αν δεν με πιστεύετε, δείτε εδώ
κι εδώ

Βέβαια, όπως μπορείτε εύκολα κι εσείς να διαπιστώσετε στα ανωτέρω links, ο πρώτος του referrer, με ποσοστό 14,77% είναι ο Παναγιώτης Βρυ (Vrypan), και το monitor, και σιγά μην έφευγε από το monitor, o ξεφτίλας ο Πιτσιρίκος, το πρεζόνι αυτό της δημοσιότητας.

Τέλος, θα ήθελα να δηλώσω, προς τα ΜΜΕ και τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία που καλύπτουν την παρούσα διαδήλωση, ότι ο φίλος μου ο Λαμπρούκος είναι ασεβέστατος (μέχρι και εμένα τολμάει να σατιρίσει, το παλιοπιθήκι ), έχει εξαιρετικό και πολύ εύστοχο χιούμορ, λέει σόκιν ανέκδοτα, και είναι και ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, καμμία σχέση με τον Πιτσιρίκο.

Λαμπρούκο, τα λεφτά που συμφωνήσαμε, σε προσημειωμένα χαρτονομίσματα, στο γνωστό μέρος, ή κατ’ευθείαν στον λογαριασμό μου στην Ελβετία, όπως σε βολεύει.


Καλημέρα, αγουροξυπνημένε λάε της Ευλογόσφαιρας!

Μαύρος Γάτος
Σ;)


YΓ:
Αν ξαναασχολούμαι μαζί σου, παλιομόμολο,
είναι γιατί είσαι ένα ψέμα,
από την αρχή μέχρι το τέλος.