24 Ιαν 2006

Η ΝΥΧΤΑ, ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ , ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΓΑΤΟ;


Η ΝΥΧΤΑ, ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ, ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΓΑΤΟ;

ΟΧΙ, *ΔΕΝ* ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ!


Αγαπημένο μου Ιστολόγιο,

Φτου. Δεν μού αρέσει. Δεν ήξερα γιατί, πριν από λίγο κατάλαβα ότι μού θυμίζει το αντιπαθητικότατο μάθημα της Ιστολογίας. Ακόμα ένα στοιχείο, Επιθεωρητά Vista

Ας δοκιμάσουμε ξανά.

Αγαπημένο μου Ημερομπλόγιο,

Όχι. Πολύ βαρβαρικό, αυτό το «μπλ». Πάμε πάλι.

Αγαπημένο μου Ημεροδίχτυ

Αυτό μάλιστα. Πατέντα εδώ και τώρα. Ημεροδίχτυ. Το είπε ο Μαύρος Γάτος την Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2006, στις 9.29 μμ, να το θυμάστε αυτό.

Αγαπημένο μου ΗμεροΔίχτυ,

Παρόλο που μας διαβάζουν εκατομμύρια (λέμε τώρα ;) άνθρωποι, θέλω να σού πω μερικά πράγματα τελείως εμπιστευτικά… ((το είπε ο αθεόφοβος ο Μικρούτσικος (ο μικρός φυσικά) σε εκπομπή του, σε κάποιον δυστυχισμένο «φιλοξενούμενο»))

Πρώτα απ’όλα, θέλω να σού ζητήσω συγνώμη. Σε κατηγόρησα την Κυριακή που μας πέρασε ότι φταις εσύ που αργώ στα ραντεβού μου, που παχαίνω, που δεν ποτίζω τα φυτά, που δεν βγαίνω έξω, που δεν, που δεν, που δεν.

Λοιπόν, σού ζητώ ειλικρινά συγνώμη. Δεν φταις καθόλου εσύ. Τι να μού φταις άλλωστε, εσύ είσαι μόνο ένα μέσο, μια διέξοδος. Αυτό που φταίει είναι η δική μου αρρώστια. Της ψυχής. Η virtual μνηστή μου η Raffinata (Σ;) το λέει κατάθλιψη, εγώ το λέω μανιοκατάθλιψη, γιατί η βαθιά μελαγχολία εναλλάσεται με την πνευματική υπερπαραγωγή και την ευφορία. Έτσι είναι όμως τα Μεγάλα Πνεύματα… Μελαγχολικά… Πρώτος το παρατήρησε ο Αριστοτέλης:

Για ποιόν λόγο άραγε, όλοι οι εξέχοντες άνθρωποι, όσον αφορά την φιλοσοφία, την επιστήμη, την ποίηση, και τις τέχνες, είναι όλοι τους εμφανώς βαρύθυμοι, μερικοί μάλιστα ως το σημείο να υποφέρουν από πόνους, που οφείλονται στην μέλαινα χολή;

Αριστοτέλης, ερώτημα ΧΧΧ

Στην δική μου περίπτωση, ξέρω καλά πως δεν πρόκειται για οργανική κατάσταση. Γιατί δεν ήμουν πάντα έτσι. Για την ακρίβεια, όσο ήμουν με την Φ., μέχρι πριν έξι μήνες, δεν ήμουν καθόλου έτσι. Είχα την τάση βέβαια, πάντα την είχα, αλλά ισορροπούσα μια χαρά. Της το είχα πει κιόλας, σ’ευχαριστώ που με έσωσες, μαζί σου νιώθω πολύ πιο ολοκληρωμένος και σαν άντρας, και σαν άνθρωπος. Από τι σε έσωσα, μού απάντησε, κοιτάζοντάς με λοξά, δεν πολυκατάλαβε, δεν ξέρω πού στο κακό πήγε το μυαλό της…

Τον τελευταίο καιρό όμως, κόντεψα πολλές φορές να κλατάρω. Μετά τον χωρισμό ήρθαν περιπέτειες υγείας πολύ αγαπημένων μου ανθρώπων. Προστέθηκαν δυσκολίες στην δουλειά μου, και κάποια κανονικά αμελητέα μεγέθη, πρακτικές γκαντεμιές με μηχανήματα και απώλειες αντικειμένων, προβλήματα ανάξια λόγου κανονικά, αμελητέα υπό κανονικές συνθήκες, αλλά όχι μέσα στο context που περιέγραψα. Όλα αυτά μαζεμένα, με γονάτισαν, πολλές φορές απανωτά. Και μόλις πάω να ξανασηκωθώ, κάτι γίνεται, και πάλι ξαναπέφτω…

Άρα δεν φταις εσύ, αγαπημένο μου Ημεροδίχτυ, που αραίωσα το πλύσιμο και το ξύρισμα, και που κατέληξα να μοιάζω με γέρο-γάτο, με τα μακρυά μου καστανά μαλλιά, με τα πράσινά μου μάτια (ε ρε ματαιοδοξία, ούτε ο Πιτσιρίκος να ήμουν ;), με τα sel-et-poivre (αλατοπίπερο) γένια μου της μιάς εβδομάδας, όχι, όχι ακόμα δεν έχω γκρίζους κροτάφους. Με το μαύρο μου παλτό και τα κάποια παραπάνω κιλά που μάζεψα τους τελευταίους μήνες, θα έμοιαζα πολύ στους λιγοστούς διαβάτες της βραδινής μου περιπλάνησης, από την οποία μόλις γύρισα, με γέρο-γάτο.

Ναι, βγήκα πάλι έξω, γιατί είμαι ένας πολεμοχαρής γέρο-γάτος (36 ετών, Γεωργία παρδαλόγατα, όντως, λίγοι γάτοι φτάνουν…), και δεν το βάζω κάτω, και το πολεμάω το θέμα της κατάθλιψης. Όχι, δεν πήγα σήμερα όλη μέρα για χιονοπόλεμο, ψέμματα σας έλεγα. Χτες το βράδυ όμως πήγα στο σπίτι των καλών μου φίλων του Α. και της Ν., περίπου δύο ώρες έκανα για το πηγαινέλα με τα πόδια μέσα στην νύχτα και το χιόνι, και το απόλαυσα τα μάλα. Η αγάπη των φίλων μου και το χαμόγελο του μωρού τους, πέντε μηνών, και ο τρόπος που με κοιτούσε με τις πελώριες ματάρες της η μπέμπα, άξιζε πιο πολύ κι από την ομορφιά της χιονισμένης πόλης. Και σήμερα βγήκα, αργά, να πάω στο Βασιλικό θέατρο, να δω τον Ρήγο («το δωμάτιο του Ιγκόρ»), δεν μού πολυαρέσει ο Ρήγος, αλλά καλύτερο από το να κάτσω σπίτι.

Το πολεμάω, βλέπετε. Τελικά έμεινε η βόλτα, μιάμισι ώρα το πηγαινέλα στα παγωμένα πλακόστρωτα και στην παραλία, τουλάχιστον το έξτρα βάρος μου αυξάνει την τριβή και δυσκολεύει την πιθανότητα πεσίματος, Μαριαλένα… Α ναι, γιατί είμαι εδώ τώρα; Έφαγα πόρτα στο θέατρο, κλειστά λέει Δευτέρα Τρίτη. Και να σκεφτείς ότι ένας λόγος που κάθησα στην Θεσσαλονίκη και δεν πήγα στην… Βρύση όπου δουλεύω την Τρίτη (αν διάβαζε κανείς σας Χρήστο Καστανά στο Παρά Πέντε του ’80, θα καταλάβει… πώς το έλεγε, Απολύομαι και τρελαίνομαι, το Ημερο-λόγιο της θητείας του σε απευθείας ιγκόγκνιτο μετάδοση…). Ας τηλεφωνούσα για το πρόγραμμα, θα μού πεις. Μα τηλεφώνησα. Δεν έλεγε μέρες. Μόνο ότι τα ταμεία την Δευτέρα είναι κλειστά. Τεσπά. Η βόλτα άξιζε κι από μόνη της.

Τι διαστροφή όμως ρε παιδιά, σε όλον τον δρόμο σκεφτόμουν το πόστο που θα έγραφα γυρίζοντας. Άρα όχι μόνο δεν φταις, Ημεροδίχτυ μου, αλλά σού χρωστάω και μεγάλη χάρη. Χάρη σ’εσένα έχω ένα μέσο να εκφραστώ, και όχι μόνο αυτό, αλλά και να ακουστώ, και μάλιστα από ανθρώπους που με καταλαβαίνουν, και μού συμπαραστέκονται. Χάρη σ’εσένα απέκτησα καινούργιους φίλους, πολύ αξιόλογα άτομα, και μάλιστα, έχοντας την ευχέρεια να αποκαλύπτω τον εαυτό μου στον βαθμό που εγώ επιλέγω κάθε φορά… Αν δεν υπήρχες εσύ, Ημεροδίχτυ, τι θα έκανα; Θα έπληττα μέχρι θανάτου, θα τηλεφωνούσα σε καμμιά από τα… σώματα (μην γελάς Θεοδώρα), θα έπαιζα μαλακίες στα τσοντάδικα του Internet. Αυτή είναι η αλήθεια, και από εμένα, σας το είπα από την αρχή, μόνο αλήθειες θα ακούτε, αν το αντέχετε. Αυτή είναι η διαστροφή μου, να λέω, και να ζητάω, πάντα την αλήθεια

Δεν φταις εσύ, Ημεροδίχτυ μου, επιπλέον, που δεν τελειώνω το βιβλίο μου, το Ταξίδι Χωρίς Επιοστροφή… Ίσα ίσα που ο ένας περίπου μήνας που ασχολούμαι μαζί σου, με βοήθησε πάρα πολύ, το βλέπω τώρα καθαρά, να φτάσω πολύ κοντά στην ολοκλήρωση (Τοτέ, μ’αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, αλλά δεν είπα αυτό…;). Γράφοντας το βιβλίο, τόσον καιρό, έκανα ήδη μέσα μου ένα πολύ μεγάλο ξεκαθάρισμα, αλλά έλειπε ακόμα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από το παζλ, η απάντηση στο ερώτημα «και τι γίνεται τώρα, αφού δεν υπάρχει Θεός;». Γιατί έβλεπα πάντα καθαρά ότι ή στραβός είναι ο Κόσμος, ή στραβά τον αρμενίζουμε. Για πολλά χρόνια προβληματίστηκα πάνω στο δεύτερο. Διαβάζοντας, συζητώντας, σκεπτόμενος, ωριμάζοντας, κατέληξα να πιστεύω ακράδαντα το πρώτο. Ο κόσμος είναι στραβός. Δεν υπάρχει κανένας Θεός. Καλός ο Έρωτας, αλλά λίγος, δεν φτάνει να καλύψει όλο το υπαρξιακό αδιέξοδο του «Ελεύθερου» Ανθρώπου. Τι γίνεται λοιπόν;

Τις τελευταίες μέρες, και σε αυτό έπαιξε ,μεγάλο ρόλο το Ημεροδίχτυ μου και οι συζητήσεις μου με όλους εσάς, και σας ευχαριστώ, αποκρυσταλλώθηκαν μέσα μου δύο πράγματα. Ένα, το μόττο που έβαλα κάτω από τον τίτλο του Ημεροδιχτυού μου, «Έχουμε όλην την ζωή μπροστά μας για να ταξιδέψουμε, έχουμςε όλον τον Θάνατο μπροστά μας για να ξεκουραστούμε». Δύο, ότι αξίζει να ζεις, να ζεις για την Ομορφιά. Τι είναι αυτή η «Ομορφιά»; Για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Για τους χριστιανούς είναι ο Χριστός, για μένα είναι χοντρικά ο Σεβασμός στην ζωή και στον Άνθρωπο, το Ωφελείν, το Μη βλάπτειν, η Περηφάνια, η Λεβεντιά. Τα αναπτύσσω αυτά σε πολλές σελίδες, σε ολόκληρα κεφάλαια του Ταξιδιού, που τα έγραψα καιρό πριν αρχίσω το Ημεροδίχτυ μου, αλλά μόνο τώρα, αυτές τις μέρες, έγινε, μέσα στο μυαλό μου, η τελική σύνθεση.

Να σταθώ λίγο και στο πρώτο: Πήγα πρόσφατα, το ξέρετε οι περισσότεροι, στο Παρίσι, για ένα συνέδριο. Το τελευταίο βράδυ ήμουν χώμα, πολύ τρέξιμο όλη μέρα, και το μόνο που ήθελα ήταν να κουκουλωθώ και να κοιμηθώ. Αλλά σας είπα ότι είμαι Μαχητής. Και είπε ο Καταθλιπτικός Γάτος, ρε φίλε, είσαι λιώμα, έξω κάνει ψοφόκρυο, αύριο ξυπνάς ξημερώματα, ολομόναχος είσαι, πού να τρέχεις τώρα, το ξέρεις άλλωστε καλά το Παρίσι, τι να πας να δεις, είναι και αργά, δεν κυκλοφορεί ψυχή, άραξε. Και απάντησε, ο Μαχητής Γάτος, σιγά μην αράξω, αύριο θα είμαι πάλι στα ίδια και στα ίδια, απόψε είμαι στο Παρίσι, θα βγω, και βγήκα, και περπάτησα δυό τρεις ώρες. Γύρισα στο ξενοδοχείο παγάκι, αλλά τραγουδώντας.

Έτσι κι η ζωή. Μην πεις, ε και τι έγινε, τα είδα όλα. Ποτέ δεν πρέπει να το πεις αυτό, ποτέ μην ακινητοποιηθείς. Και μην αφήνεις την κίνηση για αύριο. Μην πεις «κουράστηκα από την ζωή, τώρα ας ξεκουραστώ». Πρέπει να κινηθείς, ΑΠΟΨΕ. Αύριο, μπορεί να μην υπάρξει, για την ακρίβεια ΔΕΝ υπάρχει, η ζωή μας είναι ένα συνεχές ΤΩΡΑ. Και ΤΩΡΑ πρέπει να κινηθείς. Αλλιώς θα παγώσεις. Κι αν παγώσεις, θα πεθάνεις. Τον χειρότερο θάνατο. Τον ζωντανό θάνατο. Πριν την ώρα σου. Και είναι κρίμα. Γιατί έχουμε, είπαμε, ολόκληρη την αιωνιότητα, θέλουμε δεν θέλουμε, για να ξεκουραστούμε…

Σας κούρασα ίσως, το ξέρω πιά καλά (και από το mirc, και από τα SMS που έστελνα σε πεντέξι φίλους, πριν ανακαλύψω το blogger), ότι τα θλιμμένα, ή ακόμα και τα απλά βαθυστόχαστα μηνύματα, δεν είναι δημοφιλή, το πολύ πολύ, αν είσαι στις καλές σου, να λυπηθείς τον αποστολέα, και να του στείλεις και καμμιά κουβέντα παρηγοριάς. Αν δεν είσαι στις καλές σου, θα ενοχληθείς κιόλας, κι ας αγαπάς τον αποστολέα, θα πει ο εαυτός σου στο βάθος, δεν μας παρατάς κι εσύ βρε Γάτε με τις γκρίνιες σου, έχουμε και τα προβλήματά μας. Αν όμως το μήνυμα έχει αισιοδοξία και χιούμορ, εκεί να δεις απαντήσεις… Είναι φυσικό, είναι θέμα αυτοσυντήρησης, και να σού περισσεύει λίγο κουράγιο να δώσεις, είναι πολύ επικίνδυνο, αν πλησιάσεις πολύ αυτόν που πνίγεται, μπορεί να σε αρπάξει από τα μαλλιά και να σε παρασύρει κι εσένα, και θα πνιγείτε και οι δυό μαζί, και είναι κρίμα. Άλλωστε δύσκολο ένας πνιγόμενος να σωθεί με SMS και comments… Το σημερινό μου μήνυμα, μπορείτε να το εκλάβετε σαν ένα τέτοιο χέρι βοηθείας. Πολλοί δεν θα φτάσουν εδώ, θα τους σταματήσει ο κλαψιάρικος τίτλος. Ας είναι, το έγραψα για λίγους και καλούς…

Σας αγαπώ όλους, που λέει και ο Σαλτάρω στο κενό. Σας ευχαριστώ όλους. Ευχαριστώ και τους ανθρώπους του blogger, που μας έδωσαν αυτό το υπέροχο εργαλείο, και μάλιστα τσάμπα. Αυτό το μήνυμα, επαναλαμβάνω, και το τονίζω, είναι θετικό, και ελπίζω κάποιους από εσάς να βοηθήσει, έστω και λίγο. Καλό βράδυ.

Μαύρος Γάτος

14 σχόλια:

Marialena είπε...

Μαύρε Γάτε, αν δεν γίνομαι αδιάκριτη, τι εννοείς με την διαστροφή που εκθέτεις εδώ? Δηλαδή παρακολουθείς ή προβάλλεις ταινίες για ενηλίκους? Πες μου σε παρακαλώ.

Πολύ ειλικρινής η εξομολόγησή σου. Θα σταθώ με σεβασμό απέναντί της και απέναντι σ' αυτά που γράφεις.
Οι έξι μήνες είναι νωρίς για ν'αφήσεις το παρελθόν σε σημείο που να μην σ' ενοχλεί. Αυτή η περίοδος όμως είναι σε πολλά επικοδομητική έστω και αν νιώθεις ότι βυθίζεσαι σ' όλα αυτά που σε πονάνε. Μήνα με το μήνα θα περνάς και σε άλλη φάση, μέχρις ότου ανοίξεις τα φτερά σου για ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή σου. Κοίτα μόνο σε όλη την ταλαιπωρία που περνάς, να δίνεις ένα χάδι στον εαυτό σου να μην τον καταδικάσεις σε αιώνια τιμωρία, προκαλώντας τη φυσική σου φθορά. Σκέψου μόνον αν έχεις ολοκληρώσει τον προορισμό σου στη γη και μετά πράξε ανάλογα καλέ μου Μαύρε Γάτε.
Αναμένω απάντηση στο ερώτημά μου, if you please! Φιλιά, Μ.

Ανώνυμος είπε...

Δεν μας παρατάς κι εσύ βρε Γάτε με τις γκρίνιες σου!!!

Οχι, όχι, πλάκα κάνω!

Και μας είπες ψέμματα και δεν πήγες για χιονοπόλεμο!

Κοίταξε, Γάτε, τα προβλήματά σου είναι πανανθρώπινα, εννοώ ότι απασχολούν όλους τους ανθρώπους, κανείς δεν είναι αενάως (ορθογραφικός έλεγχος) σούπερ ευτυχισμένος και η ζωή του ρόδινη κτλ.,κτλ. Αν περνάς μια δύσκολη φάση, όχι μόνο λόγω χωρισμού αλλά και άλλων δεινών που ενέσκηψαν ταυτοχρόνως, σου προτείνω να είσαι συνεργάσιμος και προσαρμοστικός με την κατάσταση σκεπτόμενος ότι ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ.
Θα έρθει η άνοιξη (για να γίνω κι εγώ για μια φορά στη ζωή μου ποιήτρια), καινούριες εμπειρίες, καινούριες εικόνες, καινούριες γνωριμίες, καινούριες ιδέες κτλ.

Άν ήσουν έστω και μια φορά τυχερός στο παρελθόν, αυτό θα ξανασυμβεί με μαθηματική ακρίβεια , εδώ κοντεύει να ξαναφουσκώσει το Χρηματιστήριο, ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει κι ότι κατεβαίνει, ανεβαίνει, ένας πανίσχυρος νόμος της φύσεως.

Μαύρος Γάτος είπε...

Αχ Μαριαλένα, Μαριαλένα, η "διστροφή μου" είναι να λέω πάντα την αλήθεια... ευχαριστώ που το επισήμανες, θα διορθώσω το κείμενο, γιατί μπορεί να δώσει λάθος εντύπωση.

Την θερμή μου καλησπέρα...

Μαύρος Γάτος είπε...

Θεοδώρα συμφωνώ και επαυξάνω!

Σ;)))))))

(δεν σχολίασες όμως τα "σώματα" κι ανησυχώ... ;)))))

Marialena είπε...

Αν είναι έτσι Μαύρε Γάτε εντάξει, γιατί με λαχτάρησες πιο πρίν που διαπίστωσα την ανακολουθία των λόγων σου στο συγκεκριμένο σημείο. Σόρρυ, αλλά μ' άγγιξε σε θέμα ηθικής και είχα πρόβλημα! Αλήθεια και πάλι αλήθεια και όπου μας βγάλει. (BTW, Check your mailbox pls!)

Kisses, Marialena

Μαύρος Γάτος είπε...

Να διευκρινίσω ότι δεν θεωρώ την πορνογραφία ηθικά μεμπτή, Μαριαλένα. Έχει και αυτή τον ρόλο της. Ούτε διαστροφή την θεωρώ, εφόσον δεν γίνεται αυτοσκοπός, και δεν ξεπερνά το Μέτρο. Κατά καιρούς την χρησιμοποιώ κι εγώ. Αυτά, και πάλι, για να μην δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις....

Σ;)))))

raffinata είπε...

δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσει σ' αυτό το ποστ...
:(

Marialena είπε...

Συμφωνώ μαζί σου 100%. Για την έλλειψη μέτρου περισσότερο ήταν ο προβληματισμός μου παρά για αυτή καθ' αυτή την Πορνογραφία. Ο ερωτισμός με την πορνογραφία έχουν κοινή αφετηρία αν και μπορεί να ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια έκφρασης. Σ' ευχαριστώ και πάλι για την διευκρίνηση της απορίας μου.

Ανώνυμος είπε...

Τι να πω για τα σώματα...χωράνε κι αυτά στην πραγματικότητα, αρκεί να είναι συνειδητοποιημένα (τα κορίτσια που έχουν τα σώματα).

Μόλις είδα μια εκπομπή στο κρατικό κανάλι, όπου ήταν προσκεκλημένος ο Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών,Κώστας Στεφανής, ο οποίος ήταν για πολλά χρόνια ψυχίατρος του Ανδρέα Παπανδρέου και είπε, ερωτηθείς για τη γυναίκα του, ότι θα ήθελε να είχε μπροστά του πολλές ακόμα δεκαετίες για να ζήσεις μαζί της και ότι τον βοήθησε να διατηρήσει τις αξίες της νιότης του διότι γνωρίζονται από νεαρή ηλικία. Επίσης είπε, ερωτηθείς για το νόημα της ευτυχίας, ότι η ευτυχία δεν είναι κάποιος σκοπός, κάποιο τέλος προς το οποίο βαδίζουμε αλλά είναι η δυνατότητα να ισορροπείς με το καθημερινό περιβάλλον σου, δηλαδή το ότι κάποια στιγμή της ημέρας θα θυμώσεις, μια άλλη θα νιώσεις θλίψη, αν συμβεί κάτι ευχάριστο (π.χ.χιονίζει!)θα χαρείς, δηλαδή να μπορείς να ανταποκριθείς χαρούμενα στο απλό ευχάριστο γεγονός ότι χιονίζει.Αυτά είπε ο καθηγητής.

Rodia είπε...

Γατουλίνο μου, δεν είσαι μόνος σου. Αυτό να το βάλεις καλά στο μυαλουδάκι και στην καρδούλα σου, ε..
Καθένας τραβάει το δικό του κουπί, η ζωή δε χαρίζεται σε κανένα.. Το πιο αληθινό που βρήκα στα γραφόμενά σου είναι το «Είναι φυσικό, είναι θέμα αυτοσυντήρησης, και να σού περισσεύει λίγο κουράγιο να δώσεις, είναι πολύ επικίνδυνο, αν πλησιάσεις πολύ αυτόν που πνίγεται, μπορεί να σε αρπάξει από τα μαλλιά και να σε παρασύρει κι εσένα, και θα πνιγείτε και οι δυό μαζί, και είναι κρίμα.» αλλά δεν είναι αυτή Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Είναι ο φόβος που έχουμε οι άνθρωποι να πλησιάσουμε κάποιον που έχει την ανάγκη μας, λες και οι δυσκολίες και η θλίψη είναι κάτι τι κολλητικό..
Σκέψου το αυτό που περνάς τώρα, ίσως χρειαστεί κάποτε να δώσεις κάτι σε κάποιον που θα σε χρειάζεται.. όχι σε μας εδώ που απαντούμε και μοιραζόμαστε.. σε κάποιον που θα βρεθεί στο δρόμο σου τον αναλογικό..

Σου εύχομαι απο καρδιάς, ό,τι είναι καλύτερο για σένα να έρθει γρήγορα να σε βρει!:-)

Μαύρος Γάτος είπε...

Τι να πώ... η ζωή τελικά αξίζει και για έναν ακόμα λόγο, Για τους φίλους!

Με συγκινήσατε πολύ. Καλή νύχτα...

(τελικά πήγα σήμερα στο θέατρο, καλά ήταν)

ΥΓ Θεοδώρα, όσον αφορά τα "σώματα", έγραψα παλιότερα ένα ποιήμα, καποια στιγμή θα το βγάλω.)

ViSta είπε...

Απειχα μεχρι τωρα γιατι με στεναχωρησε πολυ μια προταση σου σε ενα προηγουμενο post.
...Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καταλήγουν αυτόχειρες, και, όσο κυνικό και να σας ακούγεται αυτό, ο θάνατός τους είναι θέμα Φυσικής Επιλογής, όπως και ο θάνατος κάποιων παιδιών, που κάπου κάπου σκοτώνονται, προσπαθώντας να πετάξουν όπως ο Σούπερμαν… ...

Mε στεναχωρησε γιατι διεκρινα αυστηροτητα που δεν με σοκαρε αλλα με απωθησε αφανταστα. :-(

Το σημερινο σου κειμενο με κανει να νοιωθω ότι τα ειχες γραψει ισως με την διαθεση να "προγραμματισεις" τον ευατο σου.
Χαιρομαι αν ειναι ετσι, στην ζωη μου να με συγχωρεις αλλα δεν χωρα η αυστηροτητα. Ολοι το παλευουμε που λεει και η Ροδια, ολοι το ψαχνουμε αλλα ας το κανουμε με ανοιχτο μυαλο. Ας ξερουμε βεβαια την βαση μας, και εκει να ημαστε σταθεροι, αλλα οχι αυστηροι. Δεν ξερω αν μπορω να το εξηγησω σωστα, τελος παντων.
Φιλε μου εδω ολους μας βρησκεις. Οπως και αν διαβασες το σημερινο μου κεφαλαιο στο αστυνομικο, εδω ολοι εχουν τον χωρο τους. Και αν σημερα γραφεις θλιμμενα, και αν αυριο χαρουμενα και αναλαφρα, εμεις εδω ειμαστε. Το "εδω" ειναι βεβαια σχετικο, γιατι τοσο κοντα στο δικο σου πραγματικο χωρο δεν βρησκομαστε, ομως αν μας αφησεις, μπορουμε να μπουμε μεσα στην καρδια σου.

Στο θεμα του Θεου θα διαφωνισουμε, για εμενα υπαρχει, ισως και για σενα σημαινει κατι η δικια μου κυριακη προσευχη.Μη φοβασαι, δεν ειναι μεγαλο το κειμενο, ουτε προσπαθει να πεισει κανενα. Απλα εμενα μου κανει καλο να την διαβαζω απο καιρο εις καιρο. Ετσι για να μην χανεται απο το βλεμμα μου το σημαντικο και το θετικο.

Η κινηση κλεινοντας ειναι το καλυτερο που μπορω να κανω σε μια δυσκολη στιγμη. Χαιρομαι που εδω και εσυ βρησκεις την ανακουφιση. Για εμενα η κινηση ειναι αθλητισμος, οσο πιο συχνα και οσο πιο διαφορετικα γινεται, βολτες, βιβλια, φιλες, φιλοι κτλ, Αυτα δηλαδη που ολοι μας κανουν, με την διαφορα οτι προσπαθω οταν τα κανω να τα "νοιωθω", να μην ειναι απλα και μονον δραστηριοτητες παρα να γεμιζουν με εικονες, συναισθηματα και ισως ισως μυρωδιες την ψυχη μου.

Προχωρα λοιπον φιλε μου, βαλε τα μηνυματα σου προσεκτικα στο μπουκαλι σου και πετα τα. Πετα τα οσο πιο μακρια γινεται. Τα καλα θα απαλυνουν τις δυσκολες στιγμες καποιων, τα ασχημα θα τα τιναξεις ετσι απο πανω σου. Και το θεμα του πλυσιματος, του φαγητου ή δεν ξερω εγω του τι αμεληται αυτην την στιγμη, μη στεναχωριεσαι, ολα εχουν την σειρα τους. Καποτε θα ασχοληθεις με αυτα, και δεν θα εχεις χρονο για αυτα εδω.
Εμεις ομως δεν σου κακιωνουμε, εδω βρησκομαστε παντα, συνδεδεμενοι με το γλυκο νημα του ημεροδιχτυου.

Την καλημερα μου απο το χιονισμενο Düsseldorf και νε με συγχωρεις αν σε κουρασα με την πρωινη πολυλογια. :-)

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα ξανά!

¨Εγραψα μια μεγάλη απάντηση στην vista και την κατάπιε το Δίχτυ.

Πολύ λακωνικά, να πω ότι η φράση που αναφέρεις δεν είναι δική μου θέση, αλλά δεδομένο. Η φύση κοιτάει να κάνει την δουλειά της, που είναι να διαιωνίσει την ζωή, ό,τιδήποτε ελλατωματικό το ρίχνει στον Καιάδα, και δίνει πάντα το δίκιο στον ισχυρότερο. Αυτή είναι η Φύση, θέλουμε δεν θέλουμε. Είναι φανερό ότι δεν την επικροτώ. Ο ανθρώπινις πολιτισμός, ο Άνθρωπος, ερχόμενος σε κάθετη αντίθεση με την σκληρότητα της Φύσης, αυτήν την σκληρότητα που δικαιολογημένα σε απώθησε, και είναι φυσικό, ακόμα περισσότερο που είσαι νέα μητέρα, ο πανθρώπινος πολιτισμός λοιπόν προσπαθεί να προστατέψει τον αδύναμο, και να δώσει το δίκαιο σε αυτόν που το ... δικαιούται. Κόντρα στην φύση. Δες αν θέλεις και το "είμαστε ζώα"...

Θα επανέλθω, καλημέρα στο Dusseldorf και σε όλους τους υπόλοιπους...

Σ:)))))
(σιγά ρε γάτο τι Λακωνισμός είναι αυτός ξεπέρασες και τον ... Λυκούργο)

ViSta είπε...

Σε ευχαριστω για την λακωνικη σου απαντηση. Εγω ομως επιμενω οτι η φυση δεν ειναι κατι στο οποιο θα πρεπει να πηγαινουμε κοντρα. Μαλλον εχεις καταλαβει οτι αποτελει ενα σημαντικο για μενα στοιχειο, κατι σαν Θεος, σαν το υπερτατο ομορφο και σωστο.
Εαν εχεις χρονο και διαθεση ισως βοηθουν μερικα post περι φεγγαριου, και θαλασσας για να δεις την δικια αισθηση της φυσης.
- Πανσεληνος
- Μια μέρα μετά την πανσέληνο...
- Η Θαλασσα γαργαλαει
- Σαν την θαλασσα

A, και μη το ξεχασω, να και κατι ισως εναντια στην φυση των ζωολογικων κατηγοριων, διαφορων και κανονων
H χηνα και ο γλαρος. Oμως αυτη την φορα υπερνικα η φυση της αγαπης, αρα παλι δεν ειμαστε και πολυ μακρια απο την αρχικη μου θεση. :-)